Task oriented or people oriented? Taakgericht of mensgericht?

Years ago I took one of those personality tests to improve understanding and collaboration within our team. I was definitely task oriented. This was clearly visible in the work I did at school. The result of the test pushed me into the mold of program creation, language book writing, curriculum development. All worthy goals for a teacher. Yet, our target group as teachers are those little and not so little urchins that populate our classrooms. These beings are not things but individuals, each with their specific needs. The larger the class sizes the less these needs come into view. Often I caught myself as the teacher just trying to survive and transfer as much knowledge as possible. These past months of dealing with individuals and their learning needs and goals have added a perspective which I’m sure was somewhere buried under all the teaching theories I had learned and practiced for so many years: a person can learn if he thinks he can learn. If he is discouraged by unfulfilled tasks or negative reinforcement from classmates or teachers, he will be held back from learning in that area. Even though someone might not have a talent for a certain subject, he might enjoy working in and with the subject matter if he knows he can master it to a certain degree…or maybe not at all. Enjoyment in learning is not always connected to mastery or accomplishment. Discovering that something is “not your cup of tea” is a valuable lesson learned. But it would not have been learned if you hadn’t attempted it. Teaching lower elementary children is such a task I have set before myself. Partially because this is my job for now, and partially because I want to learn. I have discovered that I am just as much people oriented as I am task oriented! I just do what I am good at with every age group, encouragement. Such wonderful smiles I get from the young students when they are twisting their tongues and succeeding to pronounce a certain sound not in their native language! After months of practice it’s actually beginning to sound like English! “Kang Maa” = well done! Persevering to encouraging them patiently has borne fruit. Like that “tree planted by streams of water, which yields its fruit in season”. Teaching is a wonderful profession!

Jaren terug heb ik een persoonlijkheidstest gedaan om de samenwerking en het begrip in onze team te verbeteren. Ik was duidelijk taakgericht. Dit werd ook duidelijk gezien in mijn werkzaamheden op school. De uitkomst van de test duwde mij in de richting van het ontwikkelen van lesstof, projecten en curricula. Waardevolle taken voor een docent. En toch onze doelgroep zijn die kleine of niet zo kleine schoftjes die onze lokalen bevolken. Deze wezens zijn geen dingen maar individuen, elk met eigen behoeftes. Hoe groter de klassen of minder deze behoeftes in beeld komen. Vaak betrapte ik mij als leerkracht bezig te zijn met het overleven en zo veel mogelijk kennis over te brengen. Deze maanden dat ik 1-op-1 werkzaam ben ontwaakte in mij de perspectief (die ergens onder alle theorieën die ik geleerd en beoefend heb lag): een leerling kan leren als hij denkt dat hij kan leren. Als hij ontmoedigd wordt door onafgeronde taken die buiten zijn bereik is of door negatieve woorden van klasgenoten of leerkrachten, kan hij belemmerend zijn voor het leren. Zelfs al heeft hij geen talent op dat gebied, zou hij het toch nog leuk kunnen vinden om iets daarvan te leren met de wetenschap dat hij tot een zekere hoogte de kennis onder de knie kan krijgen…..of niet. Het plezier in het leren is niet volledig aan meesterschap gekoppeld. Het ontdekken dat iets “niets voor jou” is, is een waardevolle les, die men niet zou leren als hij het niet zou proberen. Het lesgeven aan jonge leerlingen is zo’n taak die ik voor mij gezet heb, gedeeltelijk omdat het mijn werk nu is, en gedeeltelijk omdat ik het wil leren. Ik heb hierdoor ontdekt dat ik minder taakgericht ben dan dat ik eerder dacht. Ik doe wat mij van nature makkelijk is, mensen van alle leeftijden bemoedigen. Wat mooie glimlachen zie ik als het een kind lukt zijn tong in allerlei bochten te dwingen om een geluid te produceren dat niet in zijn moedertaal is. Na maanden oefenen begint het op Engels te lijken. “Kang maa!” = goed gedaan. Het doorzetten om de jongelui geduldig te bemoedigen werpt zijn vruchten af, net als de “boom die staat aan de oever van een beek. Wanneer het jaargetijde ervoor aanbreekt, draagt hij volop vrucht." Docent zijn is geweldig.