Christmas—Kerst

Merry Christmas! In the midst of many Christmas celebrations I pause to reflect on the joy of the birthday of Jesus. Thank you, Father God, for your son. Life would be empty and unfulfilling without your love in my life.

The days before Christmas were spent with friends from school. We took a short 4 day trip to Pai in north Thailand. High in the mountains Pai a small artistic, hippie town filled with backpackers and tourists. We rented motorcycles to view the beautiful scenery. I had never driven such a vehicle. For only about $5 we rented the bikes for 24 hours. Even the damage caused by a fall on mountain path was covered. Incredible. I also enjoyed a 3-hour Thai cooking class. The mini-van trip from Chiang Mai was exhausting and the return was all but safe. Our driver constantly rubbing his eyes and downing energy drinks to stay awake, covered the 2 hour hairpin curved drive in half the time than the driver did before. It was as if we were on a long rollercoaster ride. But as you will notice we arrive “home” safe and sound.

Christmas Eve I attended at special buffet dinner with other international friends at a luxury hotel in town. Christmas day is just relaxing at home and the “second Christmas day” as celebrated in Holland will be spent enjoying a dinner with several Dutch neighbors.

Despite all the Christmas activities, it doesn’t feel much like Christmas. The weather has a lot to do with it. My Dutch friends and family are enjoying below freezing temperatures; I have almost summer temperatures….at least Dutch summer temperatures. Missing family and friends is therefore less than expected. Yesterday I got a wonderful Christmas package from my church with all sorts of Dutch goodies. My Dutch friends here will gladly help me devour them. Next year at this time I will be missing my Thailand friends.

As we entered Chiang Rai I noticed that it felt like being at “home” with familiar streets and stores. Interesting how quickly one can get accustomed to another living environment.

Merry Christmas! Dank u, Vader God voor uw zoon. Het leven zonder uw liefde zou leeg en onbevredigend zijn.

De dagen voor Kerst waren gevuld in een korte vakantie met vrienden in Pai. Hoog in de bergen van noord Thailand is Pai een klein kunst, hippie soort plaatsje gevuld met backpackers en toeristen. Het eerste wat ik zag toen ik bij het resort aankwam was een groot blaauw-wit wegbewijzeringbord: Alphen a/d Rijn!! Blijkbaar ware de eerdere eigenaren Nederlanders. Wij hebben brommers gehuurd om de omgeving te verkennen. Gezien ik nog nooit een brommer heb gereden was dit weer een nieuwe ervaring. Voor nog geen €5 heb ik een brommer 24 uur mogen gebruiken. De schade die ik langs een bergpaadje opliep was ook gedekt. Ongelofelijk. De blauwe plekken moeten nog wegvagen. Leren Thais koken was ook een van de activiteiten. Wat een geweldige ervaring. Mijn collega en ik waren de enige twee deelnemers voor een 5 gangen cursus van 3 uur. De rit in een mini-van van Chaing Mai naar Pai en terug was een ervaring die ik niet graag snel wil herhalen. Het wel een constante rollercoaster rit. Maar wij zijn in een stuk weer thuis gekomen, gelukkig.

Kerstavond dineerde ik met andere internationale vrienden in een luxe hotel in de stad. Zelfs de bedienden zongen ons toe met Engelstalige kerstliederen. Kerstdag is lekker rustig thuis en de 2^e Kerstdag zullen de verschillende Nederlandse buren een maaltijd samen delen.

Ondanks alle kerstactiviteiten voelt het niet zo als Kerst. Waarschijnlijk heeft het weer daar veel mee te maken. Terwijl in Nederland de temperaturen onder het vriespunt dalen, ik geniet van voor Nederlandse begrippen zomer temperaturen. Het missen van familie en vrienden is daardoor wat minder scherp. Gisteren heb ik een kerstpakket van mijn thuisgemeente ontvangen. Allerlei Nederlandse lekkernijen, heerlijk! De Nederlandse vrienden zullen helpen om alles op te smikkelen. Volgend jaar deze tijd zal ik mijn Thaise vrienden missen.

Toen wij gisteren Chiang Rai binnen reden, voelden het als “thuiskomen”.  Merkwaardig dat een mens zo snel van thuis kan veranderen. 

Kerst activiteiten—Christmas festivities

De drukte van Kerst is op ons. Vrijdagavond was de kerstmusical van de lagere school. De stress van de optreden was des te zwaarder want er werd nog in de ochtend aan de zaal gelast en getimmerd. Het was haast niet te geloven dat er ’s avonds licht en elektriciteit voor de voorstelling was. Het verfwerk zoals je kunt zien werd niet gedaan. Af en toe viel het geluid uit maar onze kanjers gingen gewoon door. Zij hebben ook vele maanden hiervoor geoefend.

De meiden van Baan Phak Phing hebben vrijdagavond ons toegezongen met allerlei kerstliederen. Dit is een activiteit die vele groepen hier doen. Zij gaan langs allerlei huizen van bekenden, zingen hen toe, ontvangen wat lekkers en stappen in de auto’s en gaan door haar het volgende huis. Erg leuk.

Zaterdagmiddag kwamen een 15-tal vrouwen van school bij elkaar voor een Ladies Christmas Tea. Het was bijzonder gezellig en ontspannen. Het eten was geweldig en de gezelschap goed.

Ik was de toerist vandaag. Het was weer een vrije dag: Constitution day. Het is heerlijk om tijd te hebben om wat anders te doen. Een bezoek aan the White Temple, lunchen in de stad, een geweldige massage, een kijkje nemen bij een resort in de bergen van Chiang Rai en dan weer eten in de stad. Een prima dag.

The busyness of Christmas is upon us. Friday evening we had the Christmas musical performed by the elementary students. The stress was tremendous because in the morning the assembly room was still being fitted with lights and electrical wiring. I was amazed but by evening we had lights and sound. Although the sound equipment regularly fell silent, our mighty young ones just kept right on going. They have been practicing for months and it certainly paid off.

The girls from Baan Phak Phing caroled us on Friday evening. Various groups in Chiang Rai do this. They travel from home to home of people they know, sing Christmas songs, get invited in for some treats and then jump in the cars to go to the next house. Very enjoyable for everyone.

Saturday afternoon 15 women connected to school met for a Ladies Christmas Tea. It was incredible pleasant. The food was fantastic and the company great!

I played the tourist today. There was a national holiday: Constitution Day. It’s wonderful being able to do something different: a visit to the White Temple, lunch in town, a tremendous massage, a quick view of a local resort, and then dinner in town again. A great day.

Holidays are coming - Feestdagen komen er aan

As my neighbor practices piano renditions of Christmas carols, I am enjoying a lazy extra day off.  December 5 marks the 84th birthday of His Majesty Bhumibol Adulyadej, the King of Thailand. He is the longest reigning monarch of the world. The Thai people are very proud of their King and Queen. Throughout the city huge pictures of the King and Queen adorn buildings, bridges, street corners. Many Thai homes also have a photograph of the King. But it is a picture of the King in better days. The people want to remember him as a strong ruler not the one who is sickly and hospitalized now.

Many of you have already heard of my athletic accomplishment. In 3 hours, 25 minutes and some 40 odd seconds I swam 750 meters, biked 20 kilometers and walked another 5 kilometers. All this for a new basketball court for the students at CRICS. The swimming almost did me in but the biking was a wonderful route through the hills of Chiang Rai winding through villages and pineapple fields. I rounded off the event with a pleasant walk with one of my colleagues. A brunch was waiting for us when we arrived at the school. My used up calories were quickly refilled with a fabulous quiche made by one of our teachers.

One of the elementary teachers has already decided to sign on for another year of teaching here in Chiang Rai. As I encouraged her, I came to a realization about my own situation. I told her that every first year in a new position no matter how many years of experience you have “in the pocket”, is usually an awful and frustrating time before you have found the rhythm of the new place. It is like the swimming part of the Triathlon. The first laps were excruciating but after that it was doable and somewhat enjoyable.  So why did I think that this year would be any different for me? It’s rather arrogant to think that I could just drop in, do my thing and leave behind a new well thought out program that others would follow when I left. Rather naive too. So I will take my own advice and step back to reevaluate my situation. Vacation time is coming; I’ll be visiting some new places in northern Thailand and Cambodia. New places, old friends, new insights.

Terwijl mijn buurjongen kerstliederen oefent, geniet ik van een heerlijk extra dagje vrij. 5 december is de verjaardag van de koning Bhumibol Adulyadej. Hij wordt 84 en heeft al 65 jaar als koning gediend. De Thai bevolking is zeer trots op hun koninklijk echtpaar. Overal in de stad zijn grote foto’s van hen in hun goede jaren. Vele huizen hebben ook een foto van een van hen of bieden. Men ziet liever een jonge vitale koning dan degene die nu ziekelijk in het ziekenhuis gehuisvestigd is.

Vele hebben al van mijn atletische prestatie gehoord. In 3 uur, 25 minuten en een seconde of 40 heb ik 750 meter gezwommen, 20 km gefietst en 5 km gelopen….gewandeld. En dit alles voor het nieuwe basketbalveld voor de studenten van CRICS. Ik dacht dat ik dood zou gaan bij de eerste 3 banen van het zwemmen maar het fietsen was bijzonder mooi, door dorpjes en langs ananasvelden. Een collega wandelde met mij mee voor het laatste onderdeel. Een heerlijke brunch stond op ons te wachten toen wij op school weer terug kwamen. De gebruikte calorieën waren snel weer bijgevuld door een geweldige quiche gemaakt door een van onze docenten.

Een van de lagere school docenten heeft weer een jaar bijgetekend hier in Chiang Rai. Terwijl ik haar bemoedigde realiseerde ik iets van mijn eigen situatie. Ik vertelde dat ondanks jaren ervaring is elke eerste jaar op een nieuwe positie frustrerend en lastig totdat je in een goede ritme ben gekomen. Zoals tijdens het zwemmen dit weekend, de eerste 4 banen waren afschuwelijk maar daarna ging het goed. Dus waarom dacht ik dat het anders zou zijn voor mij dit jaar? Wat een arrogantie te denken dat ik even zou komen vertellen hoe het zou moeten voor nu en de mensen na mij. Ook vrij naïef. Dus ik ga mijn eigen advies opvolgen en wat afstand nemen om de zaak te herevalueren. De vakantie komt er aan. Ik ben van plan om Pai in Noord Thailand en Phnom Penh in Cambodja te bezoeken. Nieuwe plekken, oude vrienden en hopelijk nieuwe inzichten.

Lifetime leaning—Leven Lang Leren

As a teacher, I am an advocate of lifetime learning. Are these words just a hype? What do they mean to me? Life is one big learning experience. Each day has something new to experience and learn about and from. Some days I would rather skip and forget completely yet that what I have learned has formed me for the next day. Some days I choose to put my head in the sand and not “learn” what that day offers me. And that action has just as much influence on me as if I had chosen to take on that new challenge.

Before I left Holland I took the Strengths Finder test. Not surprisingly one of my top 5 strengths was learning. How can a teacher not like to learn? My struggle in this regard is less with myself but more with my ability to stimulate others to dare to step out and grab onto life’s new daily challenges in whatever form they present themselves. This is my job and my passion. Yet, at times that fact doesn’t make it any easier.

Before I “bulldoze” over my student, I have to ask myself if that what I perceive, is reality and truth. As a person who often reacts primarily and thinks afterwards, this can cause destruction which is difficult to heal. My learning objective; not an easy one. I am learning to ask questions to verify my assumptions and observations. It becomes more difficult if the one sitting across from me can’t answer the questions. My task is then to just allow the questions to resonate in that person, not answer them for him or her, even though I might think I know the answer.

I am impatient, persevering, persistent and in some areas of my life a perfectionist. I may not let these character flaws to interfere with the learning process of the other person. Easier said than done. That what I see as a chance to develop, the other might not be able to grasp at all. Even just making that particular choice might be the learning point of the other. I can only stand along side to facilitate the growth, even though I don’t agree; not easy. Hey, but who said life was easy?

You might ask yourself what has triggered these thoughts. This week one of the Dutch student teachers has made the difficult decision to stop the internship a month early and go home. There is a host of reasons why this decision is right for her. The consequences of this choice for her and the rest of us will materialize over the next few days and weeks. Luckily this week I bought a new pair of glasses, ones that I can wear constantly. I wonder if they will help me to look deeper and more clearly into myself and the situation of others. I’m afraid that’s only an optical illusion.

Not an optical illusion is Gods provision for us: http://www.youtube.com/watch?v=WHATCAvlqQA&feature=related

Als docente ben ik een voorstander van een leven lang leren. Hoe kan het anders maar is deze kreet een hype van lege woorden? Wat betekent het voor mij? Het leven is een groot leeromgeving. Elke dag is een fonds van nieuwe ervaringen om van en door te leren. Sommige dagen zou ik willen overslagen en volledig willen vergeten maar dat wat ik geleerd heb vormt mij voor de volgende dag. Sommige dagen kies ik om mijn kop in het zand te steken en niet te “leren” van die dag. Maar dat brengt besluit heeft ook zijn invloed even veel als wanneer ik de uitdaging wel was aangegaan.

Voordat ik Holland verliet heb ik een Amerikaans test gedaan: the Strengths Finder Test. Een van de top-5 was Leren. Een lerares houdt toch van leren, lijkt mij. Geen verbazende uitkomst. Mijn worsteling in dit gebied is niet met mijzelf maar om de mensen om mij heen te stimuleren om van elk situatie zo veel mogelijk te leren. Niet iedereen is toe in staat om dat te pakken. Dit is mijn baan en mijn passie. Helaas maakt deze constatering de situatie niet eenvoudiger.

Voordat ik over de leerlingen heen “wals” moet ik me afvragen of dat wat ik zie wel realiteit en waarheid is. Ik ben een primair reagerend mens. Helaas denk ik vaak nadat ik gesproken heb. Dit kan tot nare gevolgen leiden. Dit is mijn leerdoel; voor mij niet makkelijk. Ik ben aan het leren om vragen te stellen om mijn aannames en observaties te contoleren. Het is lastiger als de persoon tegenover mij geen antwoord kan geven. Mijn taak is de vraag te laten resoneren bij die persoon en niet het antwoord te geven, zelfs al denk ik dat ik het weet.

Ik ben ongeduldig, volhoudend, ijverig en in sommige gebieden van mij leven behoorlijk perfectionistisch. Deze minder goede eigenschappen mag ik het leerproces van de ander niet in de weg laten staan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Dat wat ik als een kans voor ontwikkeling zie, hoeft bij de ander niet zo te zijn. Wellicht is de ander op dit moment er nog niet toe in staat deze stap te nemen. Misschien is de genomen keuze wel het leermoment die nu voorhanden is. Mijn taak is om naast die persoon te staan en ondersteuning te bieden ondanks dat ik met de keus niet eens ben: niet makkelijk. Maar ja, wie heeft gezegd dat het leven makkelijk is?

Je zou je kunnen afvragen wat deze gedachten heeft getriggerd. Deze week heeft een van de Nederlandse stagiaires besloten om vroegtijdig de stage te beëindigen en naar huis te gaan. Er zijn vele redenen waarop dit besluit is gebaseerd. De consequenties voor haar en de anderen is nog niet te overzien. Gelukkig heb ik deze week een nieuwe bril gekocht, een die ik altijd op kan hebben. Ik vraag me af of ik nu helderder in mijzelf en de situatie van anderen kan zien. Ik vermoed dat dit een optische illusie is.

Wat niet een illusie is, is dat God voor ons zorgt. Dat is waarheid en realiteit.

http://www.youtube.com/watch?v=WHATCAvlqQA&feature=related

De Geschiedenis herhaalt zich—History repeats itself

Saturday morning as I did some biking I realized that there are quite some similarities (with a few improvements) between my situation now and my first year in Holland almost 35 years ago. Then I had a small wooden cottage and cooked on a two burner gas stove connected to a small tank. My cottage is now made of stone but equally not insulated. Luckily although the weather is cooling down at night I still don’t always need a blanket all night. I have a two burner stove, although I don’t need to cook very often. Then I took my laundry down the street to a small Laundromat, a rarity in Holland even now. Here my landlady graciously does all my laundry and the “mebaan” does the ironing and the cleaning of my house. Then I used an old bike for transportation, now I have a wonderful new electric one. Then I was just starting my teaching career; now teach English is again a new challenge. Then I had to wait 2 weeks for a letter from family and friends; now I have daily contact via skype and email. Then I knew no one and had to make new friends; 3 months ago I only knew a few people and now have made many new friends. Then even though I had planned to stay for only one year, I stayed 35; now my return flight is booked for August 2012.

My bike ride was part of my training program for the Triathlon. I biked around 24k on my own strength and the rest of the 28k I couldn’t resist the electric support. Since I only need to bike 20k in the meet, I’ll be fine. The Triathlon has been organized to raise money for a basketball court for the school. If you haven’t received a support letter from me, let me know. Three or four evenings a week I walk 40 minutes in the neighborhood with the family dog, Roxy. By December 3^rd I’ll be in shape.

It’s logical to meet many new people at school but when you meet someone “by chance” in a store and just hit it off, it’s even more special. This week while having dinner with a colleague I met a German couple. After an initial conversation I invited them to visit the school. One thing led to another and they joined us for church. It was a Thai church who had an English speaker this week. I’ve already noticed good things resulting from this “chance meeting” and we will see how it develops or doesn’t. Some people just come into your life for a (very) short time.

Terwijl ik zaterdag aan het fietsen was realiseerde ik me dat er aardig wat overeenkomsten (met een paar verbeteringen) waren tussen mijn leven nu en toen ik voor het eerst in Nederland aankwam 35 jaar terug. Toen had ik een klein houten zomerhuisje en kookte op een twee pits gasstel aangesloten op een tank. Nu is mijn huisje van steen maar even zeer niet geïsoleerd. Gelukkig ondanks dat het nu koeler wordt ’s nachts hoef ik nog niet de hele nacht een denken te gebruiken. Nu heb ik ook een twee pits kooktoestel, hoewel ik niet veel zelf hoeft te koken. Toen gebruikte ik een laundromat om mijn was in de machines te doen. Nu is mijn huisbazin zo vriendelijk om mijn was met de hare mee te nemen en de “mebaan” strijkt het en zorgt voor een globale schoonmaak van mijn huisje. Toen gebruikte ik een oude fiets voor vervoer; nu heb ik een geweldige elektrische fiets. Toen begon ik net met mijn carrière als docente; nu is mijn lesgeven weer een nieuwe uitdaging. Toen moest ik twee weken wachten op bericht van familie en vrienden uit het buitenland; nu heb ik zowat dagelijks contact via skype en email. Toen kende ik niemand en maakte nieuwe vrienden; 3 maanden terug kende ik slechts een paar mensen en nu heb ik vele nieuwe vrienden gemaakt. Toen was ik van plan maar één jaar te blijven en ik bleef in Nederland 35; nu is mijn retourvlucht voor augustus 2012 geboekt.

Het fietsen is onderdeel van mijn training voor de triatlon. Ik heb een tocht van 28 kilometer gemaakt, waarvan 24 op de kracht van mijn benen en de ander 4 met de elektrische motor. Ik hoef slechts (!) 20 km op 3 december te fietsen, dat ga ik redden. Het triatlon is georganiseerd om geld in te zamelen voor een nieuw basketbalveld achter de school. Als je nog geen sponsorbrief ontvangen hebt, laat het maar weten. Drie of vier avonden per week loop ik 40 minuten rond de buurt. De hond, Roxy, van de huisbaas is mijn metgezel. Begin december zal ik er klaar voor zijn.

Het is logisch nieuwe mensen te ontmoeten op school maar als je iemand “per ongeluk” in een winkel ontmoet en het klikt dan is het speciaal. Deze week toen ik met een collega uit ging eten, ontmoette ik een Duits echtbaar. Na een eerste gesprek nodigde ik hen uit om de school te bezoeken. Van het een kwam het ander en zij zijn mee naar de kerk geweest. Het was een Thai kerk die een Engelse spreker had deze week. Ik heb nu al goede uitkomsten van deze “toevallige ontmoeting” gemerkt; hoe het verder zal lopen…of niet, dat moeten wij nog bezien. Sommige mensen komen gewoon voor een (zeer) korte tijd in je leven.

Dankbaarheid—Thanksgiving

Thanksgiving (24 november) komt dichterbij. Het zal interessant zijn om deze Amerikaanse feestdag met Amerikanen te vieren. Dankbaarheid is overvloedig over mij heen gegoten door zo vele mensen dat ik soms wat verlegen er van word. Maar waarom is dat eigenlijk? Nederlanders zijn niet bepaald een volk die veel complimenten geven nog kunnen ontvangen. Misschien ben ik besmet geworden! Dankbaarheid is een compliment voor wat een mens doet, zegt of is. Iemand merkt het op en geeft daar blijk van. Elke cultuur en mens doet dat anders. De moeder van een 3-tal broers is zo dankbaar dat ik wekelijks een cadeau van haar ontvang: snoep, chips, koekjes, een tas, fruit. Elke ontmoeting begint zij met “Dank je wel dat je mijn jongens helpt!” Ik leer om deze tekens van dankbaarheid met een open hart te ontvangen.

Loi Krathong is een traditioneel Thai feest op volle maan in de12e maan-maand.  Dat was afgelopen donderdag de 10e. Loi Krathong is een jaarlijkse dankzeggin aan de godin Mae Kong Ka omdat zij zo'n overvloedige regenval heeft gegeven en daarmee voedsel, drinkwater en transportwegen voor de bevolking. Dit jaar wel wat te veel! Het is een groot feest. Een aantal docenten en ik zijn daar deel van geweest bij de Mae Fah Luang brug over de Mae Kok rivier. Er was een kermis, een overvloed aan etenswaren, kraampjes met souvenirs en kleding en veel vuurwerk. Het kwam niet in de buurt van de Nederlandse Oudejaarsavond maar voor de buitenlanders die in hun eigen land geen vuurwerk mogen afsteken was het bijzonder. Zoals velen aanwezigen hebben wij papieren ballonnen met een brandend lont daaronder opgelaten. Helaas hebben niet alle lampioenen de vrije lucht bereikt. Zij brandden op in de bomen langst de rivier. De brandweer stond paraat maar zo ver als ik kon merken hoefden zij niet uit te rukken. Mijn collega heeft een filmpje gemaakt van het lanceren van een lampioen: http://www.youtube.com/watch?v=POB7sVArtqM&feature=related. 

Dinsdag was ik aan de buurt om een praatje te houden tijdens de ‘chapel’ dienst. Wij spreken dit seizoen over de mensen die in Hebreen 11 worden genoemd. Ik koos Sarah. Zij was de vrouw van Abraham, die pas toen zij 90 (!) was een kind baarde. Zij leefde tot ongeveer 135 dus had nog tijd om ervan te genieten. Wij maken allerlei keuzes in ons leven, de ene is beter dan de andere. Soms hebben zij zoals bij Sarah, consequenties voor de generaties die volgen. Sarah ondanks haar misstap, is een voorbeeld van geduld. Zij hoorde Gods persoonlijke belofte voor haar leven, hield het vast, maakte voorbereiding voor het ontvangst ondanks dat het voor haar menselijk gezien niet mogelijk was, en uiteindelijk ontving zij de belofte. 

Het is mij niet helemaal duidelijk wat Gods beloftes zijn voor mij voor nu en in de toekomst maar ik ben enorm dankbaar voor deze tijd van overdenkingen en nieuwe ervaringen. En wat de consequenties zijn van mijn keuze om hierheen te komen….dat zullen wij nog zien; tot die tijd moeten wij geduldig  wachten.

Thanksgiving (November 24^th) is almost upon us. It will be interesting celebrating this American holiday with Americans again. Thankfulness has been showered on me by so many people since my arrival that at times I feel embarrassed. But why should I? The Dutch in general are not good at giving or receiving compliments. Perhaps I have been influenced! Thankfulness is a compliment for what one does, says or just is. Someone sees that and lets that person know in some way. Each culture, each person does that differently. The mother of 3 brothers who have extensive ESL support is so appreciative that each week I get some kind of gift, be it candy, snacks, a purse, or fruit. Every meeting with her begins with “Thank you for helping my boys.” A thankful heart brings joy to many. I am learning to appreciate and accept these tokens of thanks with an open heart.

Loi Krathong is a traditional Thai festival at full moon of the 12^th month of the lunar calendar. This is usually in November. That was this past Thursday the 10^th. The Buddhists use it to honor the goddess of water. The others just have a big party. Several teachers and I joined the thousands of Thai along the banks of the Mae Kok River at the Mae Fah Luang Bridge. There was a carnival, an abundance of food, souvenir and clothing stands and lots of fireworks. As many other people we lit small hot air lanterns and sent them up in the air. Unfortunately not all made it that far and burned up in the trees surrounding the shore. The fire department had many vehicles available but weren’t necessary as far as I could see. My colleague made the following video of a lantern launch: http://www.youtube.com/watch?v=POB7sVArtqM&feature=related. 

Last Tuesday it was my turn for a short message during the chapel time. We are concentrating on the people mentioned in Hebrews 11. I spoke about Sarah, Abraham’s barren wife who gave birth at 90(!) but lived to be around 135. We all make choices in our lives, some better than others. Some even hold consequences for more than ourselves, some for generations to come. Sarah, despite her bad choice at one time, is an example of patience. She heard God’s personal promise for her life, for the most part held on to it, prepared for the fulfillment of this promise even though it was humanly impossible and eventually received what was promised. 

I’m not totally clear on God’s promises for me for now or the future, but I’m very thankful for this time of introspection and new experiences. And the consequences of my choice to be here??? We’ll just have to wait patiently to see what they are.

Visum verlenging/ Visa renewal

Ik was zo blij met de melding in Amsterdam dat ik een visum voor 15 maanden kreeg. Helaas was het een vreugde voor korte tijd. Ik moet toch elke 3 maanden de grens over om de volgende 3 maanden van de visum in te laten gaan. Ik heb een “multiple entry”; dat maakt het mogelijk om zo vaak als ik wil binnen deze 15 maanden het land in en uit te gaan. De grens is een uurtje rijden hier vandaan, dus dat valt ook wel mee. Het proces is bijzonder. Wij gaan door de douanecontrole, het vertrekkaartje wordt uit het paspoort gehaald, een digitale foto wordt genomen en de gegevens worden in de computer gezet. Wij lopen door, kruizen de straat want in Myanmar rijdt men zoals in Europa rechts. Wij gaan een klein kantoortje binnen, betalen 500 Baht, een tweede digital foto wordt gemaakt, mijn gegevens worden in een ander systeem gezet en geprint op de voorlopige paspoort. Wij geven onze paspoort af en lopen met het kaartje de straat weer op. Om de tijd door te brengen voordat wij weer terug kunnen, lopen wij een winkelstraatje in. Er is een overvloed van assertieve (zeg maar agressieve) verkopers met allerlei prulletjes in hun manden. Wij besten ons Thaise geld aan nog goedkopere producten. Na een half uurtje gaan wij richting “huis”. Wij halen onze eigen paspoort op met een stempel dat wij het land weer verlaten na het inleveren van de voorlopige paspoort. Wij kruizen de weg, vul de aankomstformulier voor Thailand in, laten een derde digital foto maken en ik krijg een stempel dat ik tot begin februari welkom ben in Thailand. Op dat moment mag ik dit proces weer meemaken.

De middag hebben wij doorgebracht op de geitenboerderij van een echtpaar van ons school: Narrow Gate Ministries. Ongelofelijk mooie locatie, interessante rondleiding van de boerderij, inspirerende visie op hun werk. Wij hebben genoten van de dag.

Thailand staat bekend voor het mooie natuur, maar het afval dat overal ligt is daar een schril contrast mee. Het afval wordt niet aan huis in eigen containers gehouden maar wordt op afgesproken plaatsen in grote bakken gedeponeerd. Het gemeentelijke afvalophaaldienst en de recycling worden gelijktijdig gedaan. Een grote wagen rijd op willekeurige momenten de straten door met vele mensen in, op en bovenop de wagen. Er hangen allerlei grote zakken voor de verschillende recyclebare materiaal waar geld voor gegeven wordt. Daarnaast rijden regelmatig particulieren door de wijk op zoek naar afval dat geld opbrengt. Helaas na het uitzoeken van de afval, worden de bakken niet zo netjes achter gelaten. De beheerder van de wijk zou dat moeten opruimen maar daar heb ik nog niet veel van gemerkt.

I was so excited in Holland when I heard that I had a visa for 15 months. That made the disappointment greater when upon arrival I heard that I still had to renew the visa by crossing the boarder at least once every 3 months. That’s what we did this weekend. Luckily the boarder with Myanmar at Mae Sai is only an hour’s drive from Chiang Rai. An interesting process. We enter the immigration gate in Thailand. They stamp the passport, take a digital picture, record our details and remove the departure card. We cross the street. Myanmar is like Europe and travels on the right. Upon entering a small office we pay 500 Baht, take a seat, have another digital picture taken, details are recorded in another computer system, submit our passports and receive a temporary one. Then we have to wait. No problem because there is an abundance of shops and vendors, rather aggressive vendors, who are eager to take some money off of our hands. Luckily we can use our Thai money. After about half an hour we return to the immigration office, give the temporary passport and receive our own official passports with a new stamp stating we are leaving the country. We cross the road again, fill in the arrival form for Thailand, get the third digital picture taken and the necessary stamp that makes it possible for me to stay till the beginning of February, when I go through this process again.

The afternoon we spent visiting the goat farm of one of our fellow teachers: Narrow Gate Ministries. Fabulous location. Interesting tour. Inspiring vision for their work. We had a great day.

Thailand is known for its beautiful scenery. But the garbage strewn around greatly contrasts the beauty. Garbage collection and recycling is done at the same time. A large garbage truck comes round with several people in, on and on top of it. There are bags for the various recyclables and for trash. An interesting procedure. At other times individuals scrounge through the trash to find anything that is sellable. Unfortunately after all this separation the garbage containers and the unwanted trash are left on the street. The caretakers of the neighborhoods should be cleaning it up as I hear but have not yet witnessed that.

Klaar voor gebruik--Ready for Use

Wij zijn verbaasd en verbazend! Binnen een week hebben wij een hele school verhuisd, de meeste leslokalen ingericht en alle struiken en bomen overgeplant. Wij zijn er klaar voor. Kom maar op leerlingen en de Thaise Ministerie van Onderwijs. Beide komen maandag.

De week was een mengelmoes van chaos, frustratie, plezier en tevredenheid. Het is een enorme klus om een school te verhuizen met slechts een staf van vrijwilligers en leerlingen, terwijl de verbouwing nog doorgaat. Toch was de sfeer nooit explosief; op zijn tijd wel wat gestrest maar altijd positief. Iedereen wist uiteindelijk wat er gedaan kon worden en deed het, en keek toe wanneer de volgende dag het overnieuw werd gedaan, realiserend dat het wel noodzakelijk was. Misschien was het de eerste keer niet goed genoeg gedaan of dat het rode zand het vereiste om de volgende dag het weer over te doen of misschien allen om het feit dat je toch iets moet doen om de uren van de dag te vullen. Toch toen ik vrijdagmiddag om 15.00 naar huis ging, was ik er van overtuigd dat maandagochtend de lessen gewoon door konden gaan.

Helaas is het ESL lokaal nog niet klaar. Tot die tijd deel ik en mijn collega het kantoor van een administratieve medewerker. Men zegt dat het binnen twee weken klaar zal zijn maar ik houd het op 7 weken dan wordt ik niet teleurgesteld. Maar kijk wat een geweldig uitzicht ik zal hebben. Zal ik wel mijn gedachten aan mijn werken kunnen houden? Tijd zal het leren.

Deze week zijn ook mijn eerste Nederlandse gasten geweest. De dochter van een oud collega en vriendin is samen met haar vriendin 3 dagen in Chiang Rai geweest. Het was bijzonder om op te merken terwijl ik hen de stad liet zien dat ik daadwerkelijk wist waar ik was en hoe ik overal heen moest komen. En dat voor 2 maanden in dit gebied…niet gek!

Vrijdagavond was een eerste potluck etentje met collega’s. Dit evenement heb ik bij vele vriendinnen in Nederland geïntroduceerd. Ontzettend gezellig en lekker. Hopelijk zal het een wederkerend gebeuren zijn. Misschien willen anderen ook mee gaan doen.

We are amazed and amazing! Within a week we have moved a whole school, organized most of the classrooms, and planted the shrubs and trees. We are ready for classes and the Secretary of Education of Thailand, who will be visiting on Monday.

The week was a combination of chaos, frustration, enjoyment and satisfaction. It’s a major undertaking to move a school with only a volunteer staff of teachers and the students, while construction is still going on. Yet, the atmosphere was never explosive, perhaps strained at times but continually positive. Everyone finally figured out what he or she could do, did it and watched someone else doing the same thing again the next day but realizing that it was necessary. Perhaps it hadn’t been done right the first time, or the red sand forced the task to be redone or just because one has to do something to fill the hours of the day! Whatever the reason, when I left at 15.00 on Friday afternoon, I was convinced that come Monday morning we would be able to have classes in our new school building.

Unfortunately the ESL classroom is still under construction. Or maybe it will be someone else’s classroom; this is still a bit up in the air. For the time being the ESL teachers will be sharing the office space of the one of the administrative workers. They say 2 weeks, I’m counting on 7 so that I won’t be disappointed. But look at the view; this makes the waiting worthwhile. Will I be able to concentrate on my students? Time will tell.

This week I also hosted my first Dutch visitors. The daughter of one of my former colleagues and friend came for 3 days with her backpacking girlfriend. While showing the sites of Chiang Rai, I was pleasantly made aware of the fact that I knew where I was at any given time. Such an achievement for being here only 2 months!!

My first potluck has taken place. I’ve introduced this phenomena to many friends in Holland, so starting one up here just seemed the right thing to do. Hopefully we will continue this on a regular basis with more of the teachers. 

Verhuisdag—Moving Day

Dit weekend en volgende week is in het teken van de verhuizing. Eerst verlaat ik de woning van mijn vriendin voor een leuke guest cottage op het erf van het medewerkergezin van Baan Phak Phing. Ik heb 2 maanden voor haar huis, de kat en de vissen gezorgd. Deze cottage zal ik voor de volgende 10 maanden mijn thuis maken. Het is leuk om allerlei dingen te kopen om het mijn eigen stempel op de ruimte te legen.

Volgende week maandag begint de verhuizing van de school. Vrijdagmiddag hebben een 6-tal leerlingen mij spontaan geholpen en in een mum van tijd was het lokaal ingepakt. Waar alles is, zoek ik eind van de week wel uit. Helaas verhuizen wij tijdens de bouw van het derde gebouw. Dus het lokaal (103A) waar ik vanaf 31 oktober zal zijn zal niet mijn vast plek zijn. Vanwege de goedkeuring van de Ministerie van Onderwijs van Thailand is het noodzakelijk dat wij nu overgaan. Niet ideaal maar het kan niet anders. Om in Thailand te wonen moet je wel flexibel blijven.

Deze week is er een Nederlandse team "Art for All" http://www.artforall.nl/ bij Baan Phak Phing. Van dinsdag tot zaterdag zijn zij met zijn allen druk bezig geweest met verven, papier-maché, naaien en veel plezier. Dit is het 3^e jaar dat een team komt tijdens de vakantieperiode om de meiden creatieve expressie te leren.

This weekend and next week will be dedicated to moving. First on Saturday I am leaving my “house sitting abode” and exchanging it for a guest cottage on the property of the Dutch colleagues of Baan Phak Phing. I’ll be living there for the coming 10 months. I’m having a great time buying items to make it “home”.

Next week the school is moving to the new location. Friday afternoon 6 students offered helping hands and before I knew it, all was in boxes. Unfortunately we are moving while the construction on the third building is not complete. The classroom I have been assigned is only temporary. Because of the approval of the Secretary of Education of Thailand, we need to get onto the new premises this month. This is far from ideal but that’s the way it is. One learns to be very flexible living in Thailand. 

This week there has been a Dutch team “Art for All” http://www.artforall.nl/ at Baan Phak Phing. From Tuesday till Saturday they worked with the girls on various creative projects: painting, papier-mâché, sewing and just having lots of fun. This is the 3^rd year that a team has come to teach the girls to express themselves creatively. 

Interessante gewoontes/ Interesting customs

Het leuke van in een ander land wonen is om een volledig ander levensstijl te ervaren. Soms kan het wel wat frustrerend zijn, andere keren is het gewoon interessant. Deze week ontdekte ik een boodschap op mijn telefoon dat mijn beltegoed binnen 10 dagen zou verlopen. Hoezo verlopen?? Wat blijkt. Ik heb een simkaart die slechts 2 maanden geldig is. Er zijn meer providers dan in Nederland en elk heeft zijn eigen winkel. Ik ga naar de winkel en krijg te horen dat ik eerst 100 BTH moet verbellen voordat ik mijn geldigheidsduur naar een jaar kan overzetten. In Nederland bel ik niet veel, laat staan in het buitenland. Ik stuurde daarna een lange SMS naar alle buitenlandse nummers in mijn mobiel. De volgende dag vroeg ik assistentie van een van docenten Thai. Verrassing, sms’en telt niet mee. Het moet belminuten zijn!! Dus elke dag voor een week, bel ik de reisgenoot die naast mij in de auto zit en laat de verbinding openstaan totdat wij op school zijn. Ik hoop dat ik het red om maandag het toch over te kunnen zetten. Zo niet dan moet ik een nieuw simkaart met een nieuw nummer kopen. Lastig!

Hier zijn enkele andere interessante gewoontes die mij zijn opgevallen:

·         Terwijl je winkelt of moet wachten in winkels, krijg je een afgesloten bekertje water. Gezien de warmte is dat wel een welkom marketing strategie.

·         Voordat je een huis of in mijn situatie leslokaal binnengaat, trek je je schoenen uit. Na en tijdje kan je de schoenen herkennen en je weet wie je dan gaat treffen. Of misschien besluit je om niet naar binnen te gaan. 

·         In elke straat zie je een overvloed van kleine eetkraampjes. Als je het eten bereidt zien worden, dan is het veilig om te eten, werd mij verteld. Ik ben nog niet ziek geworden dus het blijkt goed advies te zijn.

·         Veiligheid is niet een prioriteit in het verkeer of elders. Regelmatig zie ik 2, 3 of zelf 4 passagiers met de bestuurder op een motor. Helmen, jazeker maar dan onder je arm. Liever niet op je hoofd! Elektrabedrading hangt los. Lassen gebeurt zonder enige veiligheidshelm of bril.

·         Een teken van respecttonen is te buigen met je handen tegen elkaar voor je. Hoe lager de buiging en hoe hoger de handen, hoe meer respect je toont. 

·         Er is nooit een tekort aan winkelbedienden. Zaterdagmiddag liep ik een winkel in en werd begroet door zeker 6 man die bij de voordeur op de klanten staan te wacht..op mij dus! Gelukkig zijn zij niet opdringerig. Je kunt gewoon rustig rondkijken.

·         De prijzen op de goederenmarkten zijn maar startbedragen. Men verwacht dat je afdingt. Daar ben ik niet zo goed in. Als je dan ook nog het bedrag omzet in Euro’s dan schaam ik me om minder voor het product te betalen.

·         Het water in de buurt is weer afgesloten. Zonder enig waarschuwing. Wanneer het weer aangaat. Hopelijk voordat de tank leeg is.

·         Is er geen parkeerplek meer in de parkeergarage, geen probleem. De auto neerzetten, van de rem af en als het nodig is zullen ze hem wegduwen om er uit te komen!!

·         Hoe niet zo veel mensen Engels spreken als in Nederland, is er altijd wel iemand in de buurt die kan helpen met een paar woorden. Mijn Thai woordenschat is al verhoogt naar 10 woorden en korte uitdrukkingen. Nog lang niet genoeg. Ik moet nodig aan de gang met mijn computer cursus Thai.

One of the great things of being in a foreign country is to experience a different style of living first hand. Sometimes the differences are extremely frustrating, others are just interesting. This week I was confronted with a message on my cell phone which said that my account and the remaining money would expire in 10 days. I checked with the shop at the mall and heard that in order to change my account to a year validity I’d have to use at least 100 BTH. Well, you see, I don’t really call a lot in Holland let alone in a foreign country. So I sent quite a long text message to the numbers in Holland. Yes, that was more than enough spent charges. The next day I asked a Thai teacher to check it out for me. Much to my surprise…..No, text messages don’t count, just actual phone calls. So this whole week I call my fellow traveler in the car, leave the connection open till we get to school. After doing this for a week. I think I’ve made enough “phone calls” to qualify. If I can’t change it, I have to buy a new sim card with a new number. Such logic!!

Here is a list of other interesting customs:

·         In many shops you are offered sealed cups of water while you wait or shop. Considering the heat, it’s quite a welcome sales strategy.

·         Before entering a home or in my case the classrooms, you take off your shoes. It’s helpful to know who you will meet. Once you start to recognize the various shoes lined up, you might decide not to enter!

·         Every street you drive or in my case ride through there is an abundance of street vendors, most of them selling food stuffs. As long as you can see them cooking the food you needn’t worry about it, I was told. I haven’t gotten sick yet, so I guess the advice is correct.

·         Safety in not a high priority in traffic or otherwise. Often there are multiple riders on the motorcycles, 2 or 3 children or adults accompanying the driver. Electrical wires hang loosely everywhere. Welding is often done without any kind of eye protection.

·         A sign of respect to others is to bow with your hands together. The lower the bow and the higher the hands, the more respect is expressed.

·         There is never a lack of sales personnel. Saturday afternoon I entered a shop and was greeted by 6 sales people. Luckily they are not pushy and aggressive. But I do wonder how a business can employ so many.

·         The price given at the outdoor goods markets are just the starting bid. You are expected to barter. I’m not good at it and just prefer to pay the asking price. When you look at the price in Euro’s I’m almost ashamed to offer less.

·         If you can’t find a parking spot in the lot just park behind another car, keep the brake off. The car will be pushed out of the way if the other people need to get out.

·         The water in the neighborhood has been shut off again. No warning. Just put up with it. Can you imagine that happening in the States?  It’s a lawsuit in the making.

·         Although not everyone speaks English (how could I expect that?) there has always been someone around to assist in the situation at hand. I’m becoming an expert Charade player! I really need to get going with my Thai computer course!! I’ve got 10 words and phrases down, but that is not nearly enough.

De routine van elke dag/ Life’s routine

Het leven begint een bepaalde dagelijkse routine te volgen: opstaan, kat en vissen voeren, naar school rond 7.25, 3 dagen per week avondeten bij de meiden van Baan Phak Phing, dan email of skype contact of wat lezen en dan vroeg mij bed in. De weekenden variëren. Dit weekend zijn mijn Nederlandse buren een paar dagen weg en ik zorg voor hun zonen. Wij hebben een prima niet-Thaise ongezonde tijd: snacks op vrijdagavond, pizza op zaterdag en een heerlijke Swensen’s ijs coupe op zondag. Gelukkig zijn wij zaterdagmiddag naar het zwembad gefietst om daar wat beweging te krijgen. Ik merk dat ik naar de ongeplande weekenden uitzie. Gewoon doen wat voorhanden is. En soms is er niets voorhanden. Ook goed!

Het lijkt als of de regenseizoen zijn einde nadert. Wij hebben al een aantal droge dagen en nachten gehad. De ravage in het zuiden van Thailand is ons in het noorden bespaart gebleven.

Het grootste verschil met de regen in Nederland is dat ik mijn korte broek aan kan houden en hoef niet eens te denken aan een vest aan te doen. Ik begrijp dat de herfst zijn intrede deze week in Nederland heeft gedaan. Oh, wat voel ik me bevoorrecht!! Deze week vertelde ik mijn Californische collega dat de avond temperatuur van 25 graden om 21.00 mij deed denken aan de dagen van mijn jeugd: op de stoep zitten omdat wij geen airco hadden of rijden in the auto met alle ramen open om af te koelen.

Zelfs na de korte tijd merk ik goede vooruitgangen in mijn studenten. Erg bemoedigend voor allen! Maar het is ook niet zo verwonderlijk want zij worden geforceerd om 5 dagen per week, 8 uur per dag in het Engels te communiceren. De jongelui die volledig terugstappen in de wereld van hun moedertaal zijn benadeeld met de consequenties van dien. Uiteindelijk wil ik voorstellen voor het ESL programma opschrijven voor de docenten die na mij komen. Ik had gehoopt hier al mee bezig te zijn, maar de verschillen in niveau en leeftijd is groot en daardoor vereisen een ander aanpak. Natuurlijk de basis onderdelen van het verbeteren van de uitspraak en de uitbreiding van de woordenschat blijven. Een toch is men nog steeds blij met mijn aanwezigheid en mijn werk. Mooi zo!

Over 2 weken is de eerste periode van het schooljaar al voorbij. Deze tijd is bijzonder omdat wij gaan verhuizen naar het nieuwe gebouw. De lagere school leerlingen krijgen een week vrij maar de midden en voortgezet groepen zullen afzonderlijk van elkaar een kamp in Chiang Mai bijwonen en een aantal dagen assisteren met in- en uitpakken van alle spullen. De ESL leslokaal is nog “under Construction” vandaar dat vele dozen onuitgepakt zullen blijven; alleen het meest gebruikte materialen zullen wij uitpakken. Men heeft mij nog geen prognose van een einddatum gegeven. In Thailand moet men flexibel blijven. Ik vind het prima. Dat is een van de charmes om hier te verblijven.

Daily life is taking on a normal routine: get up, feed the cat and the fish, off to school by 7:25, 3 days a week dinner at the girls’ home—Baan Phak Phing, then email or Skype contact or pleasure reading and early to bed. The weekends vary. This weekend my Dutch neighbors are out for the weekend and I offered to stay with their boys. We had an extravagantly non-healthy non-Thai time: deep fried snacks on Friday, Pizza on Saturday and Swensen’s ice cream on Sunday. Luckily we biked to the swimming pool Saturday afternoon and got some exercise then. I have come to love the lack of planned activities in the weekend. Just go with the flow, and sometimes there is no flow. Fine by me!

It seems as if the rainy season is coming to an end. We have had dry weather for several days and nights. We have not experienced the catastrophic events as in Bangkok and other parts of southern Thailand.

The main difference of the rain in Thailand is that I can keep on my shorts and don’t even need to consider putting on a sweater. In fact they are still paced away in my suitcase! I understand that fall weather has hit both in parts of the States and in Holland. Oh, I feel so lucky!! Just this week I mentioned to a fellow Californian that the evening temperatures (high 70’s at 9PM) remind me of the summers of my youth: sitting on the front porch because we didn’t have air conditioning, or driving with all the windows open to cool off.

Even after this short time I can notice the improvement my students are making. Very encouraging for all of us! But then again, they are forced to use English every weekday 8 hours a day. The students who completely fall back on their native language as soon as they leave the premises are at the disadvantage and that has its effects. Eventually I will make ESL curriculum suggestions for the teachers who will come after me but for the time being I am just taking it a day at a time. I had assumed that this initial process would have been shorter but there are too many differences in student needs and grade levels. Of course there are some basic components which will stay the same such as pronunciation improvement and vocabulary development but that can be practiced and enhanced in a variety of ways. Still everyone at school seems to be satisfied with my presence and work.

In two weeks the first quarter at school will end. This time is special because we will be moving to the new school building. The elementary students get an extra week off and the middle and high school students will alternate attending a camp in Chiang Mai 2-3 days and 2-3 days of assisting in the move as credit for community service. The ESL room is still under construction so I won’t be unpacking all the boxes, just what is absolutely necessary. I have not been given a projected completion date for my room. Life in Thailand is very flexible. I don’t mind, it’s part of the charm of living here.