Ready, set, go....klaar voor de start

My bags are packed. The cottage is clean. My responsibilities for the neighbor’s cat is finished. Now I must wait for the minutes to pass so we can go to the airport.

The youngest girls from Baan Phak Phing came to my home to say a final goodbye. The others will join us at the airport.
Farewell to Chiang Rai. The Bangkok airport I will visit again in a few days after my short stay in Hong Kong. There will be lots of transfer time at the airport, but luckily I know where I can get coffee, a massage and a pedicure. This should pass some of the time.
Thank you for joining me on this year long adventure. I hope you have enjoyed it; I know I certainly have. But it is time to go home, to see my children and my friends and after a few weeks to get back to work in a Dutch school.

De koffers zijn ingepakt. Het huisje is schoon. Mijn verantwoordelijkheden voor de kat van buren is klaar. Nu maar wachten om naar het vliegveld te kunnen.

De jongste meiden van Baan Phak Phing zijn een laatste gedag komen brengen. De anderen verwachten wij op het vliegveld.
Vaarwel aan Chiang Rai. Het vliegveld in Bangkok zal ik weer bezoeken na mijn korte uitstapje naar Hong Kong. Er zal veel “hang uren” op het vliegveld zijn, maar ik weet waar ik koffie kan kopen en waar ik een massage en pedicure kan krijgen. Dat zal wel een aantal uren vullen.
Hartelijk dank dat je dit jaar met mij meegereisd ben. Ik hoop dat je ervan genoten heb. Ik heb dat zeker wel. Maar nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik zie uit naar mijn kinderen en vrienden, en dan over een paar weken, weer aan het werk in Nederland.

The last…..het laatste….

The time of the last events has arrived: the last week of my year in Thailand, the last English lessons at Baan Phak Phing, the last Sunday morning walk along the rice fields, the last trip to school, finishing the last documents, the last meetings with my friends in Thailand. But there are still some firsts: a Thai wedding, a visit to a Thai university, a visit to a tea plantation, new restaurants, a visit to Hong Kong. And so my life stays in balance.

It’s amazing how quickly time slips through our fingers. I often wonder did I make the most of my adventure. It’s hard to say. Once back in Holland, when I think back to all that I have experienced, gone through all my pictures (all 18.8 Gb of them!) I will perhaps be able to answer that question. For now, it is the way it is. Many people in Thailand are praying I return, while many people in Holland are looking forward to my return. This too will come to balance.

De tijd van de laatste dingen is aangebroken: de laatste week van mijn avontuur in Thailand, de laatste lessen bij de meiden van Baan Phak Phing, mijn laatste zondagswandeling langs de rijstvelden, de laatste bezoek aan de school, de laatste documenten afmaken, de laatste ontmoetingen met vrienden uit Thailand. Maar in deze laatste week zijn er ook nog een aantal “firsts”: een Thaise trouwerij, een bezoek aan een Thaise universiteit, een thee plantage, Hong Kong en nog een aantal nieuwe eettentjes. Zo blijft mijn leven in balans.

Het is bijzonder hoe snel de tijd door je vingers glipt. Ik vraag me af of ik voldoende beleefd heb van alles om mij heen. Het is moeilijk om te zeggen. Als ik terug in Nederland ben en terugkijk op mijn ervaringen en de vele foto’s (18.8 GB!!) zal ik misschien een antwoord kunnen vinden. Voor nu, het is zoals het is. Vele mensen in Thailand bidden dat ik terugkom terwijl vele mensen in Nederland uitkijken naar mijn terugkomst. Hierin zal ook een balans komen.

Vacation-Vakantie

The students of the ESL Summer Program are gone. The teachers have traveled home. Now I only need to document all the activities and make recommendations for the incoming teachers. I can do this from my easy chair at home but the air conditioned classroom has been my preference up till now.

My vacation weeks have arrived. After a wonderful birthday celebration, I plan on doing very little. I will care for the neighbor’s cats. I will read the books I checkout of our school library. I will visit another Thai elementary school at which another Australian volunteer is working. I hope to visit a tea and coffee plantation in the mountains. I will try to organize my hundreds of pictures into an overview of my year abroad. I will prepare for my return to my life in Holland.

My colleague, who was preparing presentations for her supporters at home, asked me what I wanted to tell my friends at home. Where do I start? Where do I end? This I can say. God is faithful. He has proved this in my life, in all that I have seen in the work of so many support organizations in the area, in the lives of the people I’ve met. I came because I felt that I was allowed to step back from my life and be still. That I have done, as much as I could, since I had to take myself with me on this journey. I left my projects, gave them to other people to deal with as they saw fit. I left my children, so that they could be (a little) less mother-smothered. I left my friends, to learn to rely on the basis of my life: my faith in God. He gave me work that fit my personality and when I was ready He gave me a project to organize and implement. He gave me people who I could mother without smothering. He gave me many new friends, who have enriched my life.
My blog entries have revealed much of my time in Thailand but there is so much more. So dear friends, when we meet, be it face-to-face or virtually, be patient as my stories will unfold over time. Continue to ask, continue to listen, learn with me from this journey.

De leerlingen van de ESL zomerprogramma zijn vertrokken. De docenten zijn naar huis gegaan. Wat mij rest is alles goed te documenteren en advies uit te schrijven voor de leerkrachten die in augustus de leerlingen zullen overnemen. Dit kan ik van uit mijn luie stoel thuis doen, hoewel het lokaal met airconditioning heeft tot nu toe mijn voorkeur gehad.

Mijn vakantie weken zijn aangebroken. Na een leuke verjaardag, ben ik van plan om weinig te doen. Ik zal voor de katten van de buurvrouw zorgen. Ik zal de boeken lezen, die ik meenam uit de schoolbibliotheek. Ik zal een tweede Thaise lagere school bezoeken waar een ander Australische vrijwilliger werkt. Ik hoop een thee en koffie plantage in de bergen te bezoeken. Ik zal mijn vele honderden foto’s proberen te organiseren. Ik zal mij voorbereiden op mijn terugkeer naar Nederland.

Mijn collega, die presentaties voor haar achterban voorbereidde, vroeg mij wat ik zou willen vertellen wanneer ik terug ben. Waar begin ik? Waar eindig ik? Dit kan ik nu wel zeggen. God is trouw. Hij heeft dit bewezen in mijn leven, in het werk van de vele hulporganisaties in deze omgeving, in de levens van de mensen die ik ontmoet heb. Ik ben naar Thailand gegaan omdat ik ervoer dat ik de kans kreeg om mijn leven vanuit een ander perspectief te beleven, om stil te worden. Dit heb ik gehad zo ver ik daar toe in staat was; omdat ik mijzelf op deze avontuur mee moest nemen. Ik liet mijn projecten achter, hen overgedragen aan anderen die daarmee mochten doen wat hen goedleek. Ik liet mijn kinderen achter zodat zij (iets) minder stikkend bemoederd zouden worden. Ik liet mijn vrienden achter om teruggeworpen te worden op de basis van mijn leven: mijn geloof in God. Hij gaf mij werk dat mijn persoonlijkheid paste en toen ik er klaar voor was een project om te ontwikkelen en uit te voeren. Hij gaf mij mensen om te bemoederen zonder dat het stikkend was. Hij gaf mij vele nieuwe vrienden die mijn leven hebben verrijkt.
Mijn blog heeft veel verteld over mijn tijd in Thailand, maar er is zo veel meer. Dus beste vrienden, wanneer wij elkaar ontmoeten wees geduldig; mijn verhalen zullen ontvouwen over tijd. Blijf ernaar vragen, blijf luisteren en leer met mij mee van deze avontuur.