Lifetime leaning—Leven Lang Leren

As a teacher, I am an advocate of lifetime learning. Are these words just a hype? What do they mean to me? Life is one big learning experience. Each day has something new to experience and learn about and from. Some days I would rather skip and forget completely yet that what I have learned has formed me for the next day. Some days I choose to put my head in the sand and not “learn” what that day offers me. And that action has just as much influence on me as if I had chosen to take on that new challenge.

Before I left Holland I took the Strengths Finder test. Not surprisingly one of my top 5 strengths was learning. How can a teacher not like to learn? My struggle in this regard is less with myself but more with my ability to stimulate others to dare to step out and grab onto life’s new daily challenges in whatever form they present themselves. This is my job and my passion. Yet, at times that fact doesn’t make it any easier.

Before I “bulldoze” over my student, I have to ask myself if that what I perceive, is reality and truth. As a person who often reacts primarily and thinks afterwards, this can cause destruction which is difficult to heal. My learning objective; not an easy one. I am learning to ask questions to verify my assumptions and observations. It becomes more difficult if the one sitting across from me can’t answer the questions. My task is then to just allow the questions to resonate in that person, not answer them for him or her, even though I might think I know the answer.

I am impatient, persevering, persistent and in some areas of my life a perfectionist. I may not let these character flaws to interfere with the learning process of the other person. Easier said than done. That what I see as a chance to develop, the other might not be able to grasp at all. Even just making that particular choice might be the learning point of the other. I can only stand along side to facilitate the growth, even though I don’t agree; not easy. Hey, but who said life was easy?

You might ask yourself what has triggered these thoughts. This week one of the Dutch student teachers has made the difficult decision to stop the internship a month early and go home. There is a host of reasons why this decision is right for her. The consequences of this choice for her and the rest of us will materialize over the next few days and weeks. Luckily this week I bought a new pair of glasses, ones that I can wear constantly. I wonder if they will help me to look deeper and more clearly into myself and the situation of others. I’m afraid that’s only an optical illusion.

Not an optical illusion is Gods provision for us: http://www.youtube.com/watch?v=WHATCAvlqQA&feature=related

Als docente ben ik een voorstander van een leven lang leren. Hoe kan het anders maar is deze kreet een hype van lege woorden? Wat betekent het voor mij? Het leven is een groot leeromgeving. Elke dag is een fonds van nieuwe ervaringen om van en door te leren. Sommige dagen zou ik willen overslagen en volledig willen vergeten maar dat wat ik geleerd heb vormt mij voor de volgende dag. Sommige dagen kies ik om mijn kop in het zand te steken en niet te “leren” van die dag. Maar dat brengt besluit heeft ook zijn invloed even veel als wanneer ik de uitdaging wel was aangegaan.

Voordat ik Holland verliet heb ik een Amerikaans test gedaan: the Strengths Finder Test. Een van de top-5 was Leren. Een lerares houdt toch van leren, lijkt mij. Geen verbazende uitkomst. Mijn worsteling in dit gebied is niet met mijzelf maar om de mensen om mij heen te stimuleren om van elk situatie zo veel mogelijk te leren. Niet iedereen is toe in staat om dat te pakken. Dit is mijn baan en mijn passie. Helaas maakt deze constatering de situatie niet eenvoudiger.

Voordat ik over de leerlingen heen “wals” moet ik me afvragen of dat wat ik zie wel realiteit en waarheid is. Ik ben een primair reagerend mens. Helaas denk ik vaak nadat ik gesproken heb. Dit kan tot nare gevolgen leiden. Dit is mijn leerdoel; voor mij niet makkelijk. Ik ben aan het leren om vragen te stellen om mijn aannames en observaties te contoleren. Het is lastiger als de persoon tegenover mij geen antwoord kan geven. Mijn taak is de vraag te laten resoneren bij die persoon en niet het antwoord te geven, zelfs al denk ik dat ik het weet.

Ik ben ongeduldig, volhoudend, ijverig en in sommige gebieden van mij leven behoorlijk perfectionistisch. Deze minder goede eigenschappen mag ik het leerproces van de ander niet in de weg laten staan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Dat wat ik als een kans voor ontwikkeling zie, hoeft bij de ander niet zo te zijn. Wellicht is de ander op dit moment er nog niet toe in staat deze stap te nemen. Misschien is de genomen keuze wel het leermoment die nu voorhanden is. Mijn taak is om naast die persoon te staan en ondersteuning te bieden ondanks dat ik met de keus niet eens ben: niet makkelijk. Maar ja, wie heeft gezegd dat het leven makkelijk is?

Je zou je kunnen afvragen wat deze gedachten heeft getriggerd. Deze week heeft een van de Nederlandse stagiaires besloten om vroegtijdig de stage te beëindigen en naar huis te gaan. Er zijn vele redenen waarop dit besluit is gebaseerd. De consequenties voor haar en de anderen is nog niet te overzien. Gelukkig heb ik deze week een nieuwe bril gekocht, een die ik altijd op kan hebben. Ik vraag me af of ik nu helderder in mijzelf en de situatie van anderen kan zien. Ik vermoed dat dit een optische illusie is.

Wat niet een illusie is, is dat God voor ons zorgt. Dat is waarheid en realiteit.

http://www.youtube.com/watch?v=WHATCAvlqQA&feature=related

De Geschiedenis herhaalt zich—History repeats itself

Saturday morning as I did some biking I realized that there are quite some similarities (with a few improvements) between my situation now and my first year in Holland almost 35 years ago. Then I had a small wooden cottage and cooked on a two burner gas stove connected to a small tank. My cottage is now made of stone but equally not insulated. Luckily although the weather is cooling down at night I still don’t always need a blanket all night. I have a two burner stove, although I don’t need to cook very often. Then I took my laundry down the street to a small Laundromat, a rarity in Holland even now. Here my landlady graciously does all my laundry and the “mebaan” does the ironing and the cleaning of my house. Then I used an old bike for transportation, now I have a wonderful new electric one. Then I was just starting my teaching career; now teach English is again a new challenge. Then I had to wait 2 weeks for a letter from family and friends; now I have daily contact via skype and email. Then I knew no one and had to make new friends; 3 months ago I only knew a few people and now have made many new friends. Then even though I had planned to stay for only one year, I stayed 35; now my return flight is booked for August 2012.

My bike ride was part of my training program for the Triathlon. I biked around 24k on my own strength and the rest of the 28k I couldn’t resist the electric support. Since I only need to bike 20k in the meet, I’ll be fine. The Triathlon has been organized to raise money for a basketball court for the school. If you haven’t received a support letter from me, let me know. Three or four evenings a week I walk 40 minutes in the neighborhood with the family dog, Roxy. By December 3^rd I’ll be in shape.

It’s logical to meet many new people at school but when you meet someone “by chance” in a store and just hit it off, it’s even more special. This week while having dinner with a colleague I met a German couple. After an initial conversation I invited them to visit the school. One thing led to another and they joined us for church. It was a Thai church who had an English speaker this week. I’ve already noticed good things resulting from this “chance meeting” and we will see how it develops or doesn’t. Some people just come into your life for a (very) short time.

Terwijl ik zaterdag aan het fietsen was realiseerde ik me dat er aardig wat overeenkomsten (met een paar verbeteringen) waren tussen mijn leven nu en toen ik voor het eerst in Nederland aankwam 35 jaar terug. Toen had ik een klein houten zomerhuisje en kookte op een twee pits gasstel aangesloten op een tank. Nu is mijn huisje van steen maar even zeer niet geïsoleerd. Gelukkig ondanks dat het nu koeler wordt ’s nachts hoef ik nog niet de hele nacht een denken te gebruiken. Nu heb ik ook een twee pits kooktoestel, hoewel ik niet veel zelf hoeft te koken. Toen gebruikte ik een laundromat om mijn was in de machines te doen. Nu is mijn huisbazin zo vriendelijk om mijn was met de hare mee te nemen en de “mebaan” strijkt het en zorgt voor een globale schoonmaak van mijn huisje. Toen gebruikte ik een oude fiets voor vervoer; nu heb ik een geweldige elektrische fiets. Toen begon ik net met mijn carrière als docente; nu is mijn lesgeven weer een nieuwe uitdaging. Toen moest ik twee weken wachten op bericht van familie en vrienden uit het buitenland; nu heb ik zowat dagelijks contact via skype en email. Toen kende ik niemand en maakte nieuwe vrienden; 3 maanden terug kende ik slechts een paar mensen en nu heb ik vele nieuwe vrienden gemaakt. Toen was ik van plan maar één jaar te blijven en ik bleef in Nederland 35; nu is mijn retourvlucht voor augustus 2012 geboekt.

Het fietsen is onderdeel van mijn training voor de triatlon. Ik heb een tocht van 28 kilometer gemaakt, waarvan 24 op de kracht van mijn benen en de ander 4 met de elektrische motor. Ik hoef slechts (!) 20 km op 3 december te fietsen, dat ga ik redden. Het triatlon is georganiseerd om geld in te zamelen voor een nieuw basketbalveld achter de school. Als je nog geen sponsorbrief ontvangen hebt, laat het maar weten. Drie of vier avonden per week loop ik 40 minuten rond de buurt. De hond, Roxy, van de huisbaas is mijn metgezel. Begin december zal ik er klaar voor zijn.

Het is logisch nieuwe mensen te ontmoeten op school maar als je iemand “per ongeluk” in een winkel ontmoet en het klikt dan is het speciaal. Deze week toen ik met een collega uit ging eten, ontmoette ik een Duits echtbaar. Na een eerste gesprek nodigde ik hen uit om de school te bezoeken. Van het een kwam het ander en zij zijn mee naar de kerk geweest. Het was een Thai kerk die een Engelse spreker had deze week. Ik heb nu al goede uitkomsten van deze “toevallige ontmoeting” gemerkt; hoe het verder zal lopen…of niet, dat moeten wij nog bezien. Sommige mensen komen gewoon voor een (zeer) korte tijd in je leven.

Dankbaarheid—Thanksgiving

Thanksgiving (24 november) komt dichterbij. Het zal interessant zijn om deze Amerikaanse feestdag met Amerikanen te vieren. Dankbaarheid is overvloedig over mij heen gegoten door zo vele mensen dat ik soms wat verlegen er van word. Maar waarom is dat eigenlijk? Nederlanders zijn niet bepaald een volk die veel complimenten geven nog kunnen ontvangen. Misschien ben ik besmet geworden! Dankbaarheid is een compliment voor wat een mens doet, zegt of is. Iemand merkt het op en geeft daar blijk van. Elke cultuur en mens doet dat anders. De moeder van een 3-tal broers is zo dankbaar dat ik wekelijks een cadeau van haar ontvang: snoep, chips, koekjes, een tas, fruit. Elke ontmoeting begint zij met “Dank je wel dat je mijn jongens helpt!” Ik leer om deze tekens van dankbaarheid met een open hart te ontvangen.

Loi Krathong is een traditioneel Thai feest op volle maan in de12e maan-maand.  Dat was afgelopen donderdag de 10e. Loi Krathong is een jaarlijkse dankzeggin aan de godin Mae Kong Ka omdat zij zo'n overvloedige regenval heeft gegeven en daarmee voedsel, drinkwater en transportwegen voor de bevolking. Dit jaar wel wat te veel! Het is een groot feest. Een aantal docenten en ik zijn daar deel van geweest bij de Mae Fah Luang brug over de Mae Kok rivier. Er was een kermis, een overvloed aan etenswaren, kraampjes met souvenirs en kleding en veel vuurwerk. Het kwam niet in de buurt van de Nederlandse Oudejaarsavond maar voor de buitenlanders die in hun eigen land geen vuurwerk mogen afsteken was het bijzonder. Zoals velen aanwezigen hebben wij papieren ballonnen met een brandend lont daaronder opgelaten. Helaas hebben niet alle lampioenen de vrije lucht bereikt. Zij brandden op in de bomen langst de rivier. De brandweer stond paraat maar zo ver als ik kon merken hoefden zij niet uit te rukken. Mijn collega heeft een filmpje gemaakt van het lanceren van een lampioen: http://www.youtube.com/watch?v=POB7sVArtqM&feature=related. 

Dinsdag was ik aan de buurt om een praatje te houden tijdens de ‘chapel’ dienst. Wij spreken dit seizoen over de mensen die in Hebreen 11 worden genoemd. Ik koos Sarah. Zij was de vrouw van Abraham, die pas toen zij 90 (!) was een kind baarde. Zij leefde tot ongeveer 135 dus had nog tijd om ervan te genieten. Wij maken allerlei keuzes in ons leven, de ene is beter dan de andere. Soms hebben zij zoals bij Sarah, consequenties voor de generaties die volgen. Sarah ondanks haar misstap, is een voorbeeld van geduld. Zij hoorde Gods persoonlijke belofte voor haar leven, hield het vast, maakte voorbereiding voor het ontvangst ondanks dat het voor haar menselijk gezien niet mogelijk was, en uiteindelijk ontving zij de belofte. 

Het is mij niet helemaal duidelijk wat Gods beloftes zijn voor mij voor nu en in de toekomst maar ik ben enorm dankbaar voor deze tijd van overdenkingen en nieuwe ervaringen. En wat de consequenties zijn van mijn keuze om hierheen te komen….dat zullen wij nog zien; tot die tijd moeten wij geduldig  wachten.

Thanksgiving (November 24^th) is almost upon us. It will be interesting celebrating this American holiday with Americans again. Thankfulness has been showered on me by so many people since my arrival that at times I feel embarrassed. But why should I? The Dutch in general are not good at giving or receiving compliments. Perhaps I have been influenced! Thankfulness is a compliment for what one does, says or just is. Someone sees that and lets that person know in some way. Each culture, each person does that differently. The mother of 3 brothers who have extensive ESL support is so appreciative that each week I get some kind of gift, be it candy, snacks, a purse, or fruit. Every meeting with her begins with “Thank you for helping my boys.” A thankful heart brings joy to many. I am learning to appreciate and accept these tokens of thanks with an open heart.

Loi Krathong is a traditional Thai festival at full moon of the 12^th month of the lunar calendar. This is usually in November. That was this past Thursday the 10^th. The Buddhists use it to honor the goddess of water. The others just have a big party. Several teachers and I joined the thousands of Thai along the banks of the Mae Kok River at the Mae Fah Luang Bridge. There was a carnival, an abundance of food, souvenir and clothing stands and lots of fireworks. As many other people we lit small hot air lanterns and sent them up in the air. Unfortunately not all made it that far and burned up in the trees surrounding the shore. The fire department had many vehicles available but weren’t necessary as far as I could see. My colleague made the following video of a lantern launch: http://www.youtube.com/watch?v=POB7sVArtqM&feature=related. 

Last Tuesday it was my turn for a short message during the chapel time. We are concentrating on the people mentioned in Hebrews 11. I spoke about Sarah, Abraham’s barren wife who gave birth at 90(!) but lived to be around 135. We all make choices in our lives, some better than others. Some even hold consequences for more than ourselves, some for generations to come. Sarah, despite her bad choice at one time, is an example of patience. She heard God’s personal promise for her life, for the most part held on to it, prepared for the fulfillment of this promise even though it was humanly impossible and eventually received what was promised. 

I’m not totally clear on God’s promises for me for now or the future, but I’m very thankful for this time of introspection and new experiences. And the consequences of my choice to be here??? We’ll just have to wait patiently to see what they are.

Visum verlenging/ Visa renewal

Ik was zo blij met de melding in Amsterdam dat ik een visum voor 15 maanden kreeg. Helaas was het een vreugde voor korte tijd. Ik moet toch elke 3 maanden de grens over om de volgende 3 maanden van de visum in te laten gaan. Ik heb een “multiple entry”; dat maakt het mogelijk om zo vaak als ik wil binnen deze 15 maanden het land in en uit te gaan. De grens is een uurtje rijden hier vandaan, dus dat valt ook wel mee. Het proces is bijzonder. Wij gaan door de douanecontrole, het vertrekkaartje wordt uit het paspoort gehaald, een digitale foto wordt genomen en de gegevens worden in de computer gezet. Wij lopen door, kruizen de straat want in Myanmar rijdt men zoals in Europa rechts. Wij gaan een klein kantoortje binnen, betalen 500 Baht, een tweede digital foto wordt gemaakt, mijn gegevens worden in een ander systeem gezet en geprint op de voorlopige paspoort. Wij geven onze paspoort af en lopen met het kaartje de straat weer op. Om de tijd door te brengen voordat wij weer terug kunnen, lopen wij een winkelstraatje in. Er is een overvloed van assertieve (zeg maar agressieve) verkopers met allerlei prulletjes in hun manden. Wij besten ons Thaise geld aan nog goedkopere producten. Na een half uurtje gaan wij richting “huis”. Wij halen onze eigen paspoort op met een stempel dat wij het land weer verlaten na het inleveren van de voorlopige paspoort. Wij kruizen de weg, vul de aankomstformulier voor Thailand in, laten een derde digital foto maken en ik krijg een stempel dat ik tot begin februari welkom ben in Thailand. Op dat moment mag ik dit proces weer meemaken.

De middag hebben wij doorgebracht op de geitenboerderij van een echtpaar van ons school: Narrow Gate Ministries. Ongelofelijk mooie locatie, interessante rondleiding van de boerderij, inspirerende visie op hun werk. Wij hebben genoten van de dag.

Thailand staat bekend voor het mooie natuur, maar het afval dat overal ligt is daar een schril contrast mee. Het afval wordt niet aan huis in eigen containers gehouden maar wordt op afgesproken plaatsen in grote bakken gedeponeerd. Het gemeentelijke afvalophaaldienst en de recycling worden gelijktijdig gedaan. Een grote wagen rijd op willekeurige momenten de straten door met vele mensen in, op en bovenop de wagen. Er hangen allerlei grote zakken voor de verschillende recyclebare materiaal waar geld voor gegeven wordt. Daarnaast rijden regelmatig particulieren door de wijk op zoek naar afval dat geld opbrengt. Helaas na het uitzoeken van de afval, worden de bakken niet zo netjes achter gelaten. De beheerder van de wijk zou dat moeten opruimen maar daar heb ik nog niet veel van gemerkt.

I was so excited in Holland when I heard that I had a visa for 15 months. That made the disappointment greater when upon arrival I heard that I still had to renew the visa by crossing the boarder at least once every 3 months. That’s what we did this weekend. Luckily the boarder with Myanmar at Mae Sai is only an hour’s drive from Chiang Rai. An interesting process. We enter the immigration gate in Thailand. They stamp the passport, take a digital picture, record our details and remove the departure card. We cross the street. Myanmar is like Europe and travels on the right. Upon entering a small office we pay 500 Baht, take a seat, have another digital picture taken, details are recorded in another computer system, submit our passports and receive a temporary one. Then we have to wait. No problem because there is an abundance of shops and vendors, rather aggressive vendors, who are eager to take some money off of our hands. Luckily we can use our Thai money. After about half an hour we return to the immigration office, give the temporary passport and receive our own official passports with a new stamp stating we are leaving the country. We cross the road again, fill in the arrival form for Thailand, get the third digital picture taken and the necessary stamp that makes it possible for me to stay till the beginning of February, when I go through this process again.

The afternoon we spent visiting the goat farm of one of our fellow teachers: Narrow Gate Ministries. Fabulous location. Interesting tour. Inspiring vision for their work. We had a great day.

Thailand is known for its beautiful scenery. But the garbage strewn around greatly contrasts the beauty. Garbage collection and recycling is done at the same time. A large garbage truck comes round with several people in, on and on top of it. There are bags for the various recyclables and for trash. An interesting procedure. At other times individuals scrounge through the trash to find anything that is sellable. Unfortunately after all this separation the garbage containers and the unwanted trash are left on the street. The caretakers of the neighborhoods should be cleaning it up as I hear but have not yet witnessed that.