Home-Thuis (Final entry)

Home is where the heart is. So I am home where I am loved. In my case that is in more than one part of the globe. My kids were waiting for me at the airport and when I arrived at my house, several of my friends were there to give me my first Dutch hugs.  It was encouraging and at the same time surrealistic. Has it really been a year since I was with these people?

So here I sit  after a good night’s rest…with the help of a few sleeping tablets….surrounded by my own furniture and my memories of a year in Thailand. It’s good that I have made an extensive picture documentation of this time, otherwise I might think it was just a dream.
The way the experiences will lodge into my life, still waits to be seen. I look forward to this new journey, but I won’t document this as I have my last year. Perhaps we will meet in Holland…or elsewhere, and you can make your own judgment.
Thanks again for your participation in these travels. I wish you God’s love and revelations in your own life.
Sawadeekah!

Thuis is waar je hart is. Ik voel je thuis waar ik geliefd ben. Voor mij is dat op meerdere plekken in de wereld. Mijn kinderen stonden mij op te wachten op Schiphol en toen ik mijn huis binnenliep waren er een aantal vrienden om mij te verwelkomen. Het was bemoedigend en tegelijkertijd onwerkelijk. Is het echt al een jaar geleden toen ik deze mensen voor het laatst zag?

Dus na een goede nachtrust, zit ik nu hier tussen mijn eigen spulletjes met mijn herinneringen van een jaar in Thailand. Het is goed dat ik zo veel foto’s genomen heb, anders zou ik kunnen denken dat het een droom was. De wijze waarop de ervaringen in mijn leven een plek zullen vinden moet nog blijken. Ik zie uit naar deze nieuwe reis, maar die ga ik niet documenteren zoals de afgelopen jaar. Wellicht ontmoeten wij elkaar in Nederland of elders, en dat kan je voor jezelf zien wat dit jaar met mij gedaan heeft.
Bedankt voor het meereizen. Ik wens je God’s liefde en openbaringen in je eigen leven.
Sawadeekah!

Hong Kong

As I wait for my flight out of Hong Kong, I look back on 2½ wonderful days of sightseeing in Hong Kong. My impressions are mixed. Hong Kong is huge and totally overcrowded.
It has a fantastic public transportation system. Busses, taxis, subway, ferries and high speed boats. They are all ridiculously cheap compared to Holland. But this is the strategy to keep the private cars on the road to a bare minimum.

The city is connected by shopping malls. You can’t take a turn without running into another one with very high-end products. Great for the shopaholics among us who have abundantly filled wallets.

Despite the great amount of concrete raising to the stars, there are many hills of greenery surrounding the city and many parks and trees among the buildings. It makes the city livable.
The time was well spent with my friend and colleague. We reviewed our year together in Chiang Rai and looked forward to a new year of teaching: Tracy in Chiang Rai and for me in Harderwijk.
In the meantime I have arrived at my hotel for the night in Bangkok. Just a few more hours and I will be home.
 
Terwijl ik wacht op mijn vlucht uit Hong Kong, kijk ik terug op 2½ geweldige dagen In de megastad. Mijn indrukken zijn gemengd. Hong Kong is giga groot en totaal overbevolkt.
Er is een buitengewoon openbaarvervoersysteem. Bussen, taxi’s, metro, ponden, hoge snelheidsboten. Belachelijk goedkoop in vergelijking met Nederland. Maar dit is de strategie om privé auto’s terug te dringen.
De stad is aan elkaar geregen door shopping malls. Overal zijn ze te vinden met dure producten. Voor een shopaholic een paradijs maar dan wel met een goed gevulde beurs.
Ondanks een overvloed van beton is er veel groen te bespeuren tussen de gebouwen en op de heuvels. Het maakt de stad leefbaar.
De tijd in Hong Kong was goed besteed met mijn vriendin en collega. Wij hebben het afgelopen jaar samen doorgenomen en het komend jaar besproken: Tracy in  Chiang Rai en ik in Nederland.
Het is inmiddels een aantal uur later. Ik zit in mijn hotelkamer in Bangkok. Over een 24 uur ben ik weer thuis.

Ready, set, go....klaar voor de start

My bags are packed. The cottage is clean. My responsibilities for the neighbor’s cat is finished. Now I must wait for the minutes to pass so we can go to the airport.

The youngest girls from Baan Phak Phing came to my home to say a final goodbye. The others will join us at the airport.
Farewell to Chiang Rai. The Bangkok airport I will visit again in a few days after my short stay in Hong Kong. There will be lots of transfer time at the airport, but luckily I know where I can get coffee, a massage and a pedicure. This should pass some of the time.
Thank you for joining me on this year long adventure. I hope you have enjoyed it; I know I certainly have. But it is time to go home, to see my children and my friends and after a few weeks to get back to work in a Dutch school.

De koffers zijn ingepakt. Het huisje is schoon. Mijn verantwoordelijkheden voor de kat van buren is klaar. Nu maar wachten om naar het vliegveld te kunnen.

De jongste meiden van Baan Phak Phing zijn een laatste gedag komen brengen. De anderen verwachten wij op het vliegveld.
Vaarwel aan Chiang Rai. Het vliegveld in Bangkok zal ik weer bezoeken na mijn korte uitstapje naar Hong Kong. Er zal veel “hang uren” op het vliegveld zijn, maar ik weet waar ik koffie kan kopen en waar ik een massage en pedicure kan krijgen. Dat zal wel een aantal uren vullen.
Hartelijk dank dat je dit jaar met mij meegereisd ben. Ik hoop dat je ervan genoten heb. Ik heb dat zeker wel. Maar nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik zie uit naar mijn kinderen en vrienden, en dan over een paar weken, weer aan het werk in Nederland.

The last…..het laatste….

The time of the last events has arrived: the last week of my year in Thailand, the last English lessons at Baan Phak Phing, the last Sunday morning walk along the rice fields, the last trip to school, finishing the last documents, the last meetings with my friends in Thailand. But there are still some firsts: a Thai wedding, a visit to a Thai university, a visit to a tea plantation, new restaurants, a visit to Hong Kong. And so my life stays in balance.

It’s amazing how quickly time slips through our fingers. I often wonder did I make the most of my adventure. It’s hard to say. Once back in Holland, when I think back to all that I have experienced, gone through all my pictures (all 18.8 Gb of them!) I will perhaps be able to answer that question. For now, it is the way it is. Many people in Thailand are praying I return, while many people in Holland are looking forward to my return. This too will come to balance.

De tijd van de laatste dingen is aangebroken: de laatste week van mijn avontuur in Thailand, de laatste lessen bij de meiden van Baan Phak Phing, mijn laatste zondagswandeling langs de rijstvelden, de laatste bezoek aan de school, de laatste documenten afmaken, de laatste ontmoetingen met vrienden uit Thailand. Maar in deze laatste week zijn er ook nog een aantal “firsts”: een Thaise trouwerij, een bezoek aan een Thaise universiteit, een thee plantage, Hong Kong en nog een aantal nieuwe eettentjes. Zo blijft mijn leven in balans.

Het is bijzonder hoe snel de tijd door je vingers glipt. Ik vraag me af of ik voldoende beleefd heb van alles om mij heen. Het is moeilijk om te zeggen. Als ik terug in Nederland ben en terugkijk op mijn ervaringen en de vele foto’s (18.8 GB!!) zal ik misschien een antwoord kunnen vinden. Voor nu, het is zoals het is. Vele mensen in Thailand bidden dat ik terugkom terwijl vele mensen in Nederland uitkijken naar mijn terugkomst. Hierin zal ook een balans komen.

Vacation-Vakantie

The students of the ESL Summer Program are gone. The teachers have traveled home. Now I only need to document all the activities and make recommendations for the incoming teachers. I can do this from my easy chair at home but the air conditioned classroom has been my preference up till now.

My vacation weeks have arrived. After a wonderful birthday celebration, I plan on doing very little. I will care for the neighbor’s cats. I will read the books I checkout of our school library. I will visit another Thai elementary school at which another Australian volunteer is working. I hope to visit a tea and coffee plantation in the mountains. I will try to organize my hundreds of pictures into an overview of my year abroad. I will prepare for my return to my life in Holland.

My colleague, who was preparing presentations for her supporters at home, asked me what I wanted to tell my friends at home. Where do I start? Where do I end? This I can say. God is faithful. He has proved this in my life, in all that I have seen in the work of so many support organizations in the area, in the lives of the people I’ve met. I came because I felt that I was allowed to step back from my life and be still. That I have done, as much as I could, since I had to take myself with me on this journey. I left my projects, gave them to other people to deal with as they saw fit. I left my children, so that they could be (a little) less mother-smothered. I left my friends, to learn to rely on the basis of my life: my faith in God. He gave me work that fit my personality and when I was ready He gave me a project to organize and implement. He gave me people who I could mother without smothering. He gave me many new friends, who have enriched my life.
My blog entries have revealed much of my time in Thailand but there is so much more. So dear friends, when we meet, be it face-to-face or virtually, be patient as my stories will unfold over time. Continue to ask, continue to listen, learn with me from this journey.

De leerlingen van de ESL zomerprogramma zijn vertrokken. De docenten zijn naar huis gegaan. Wat mij rest is alles goed te documenteren en advies uit te schrijven voor de leerkrachten die in augustus de leerlingen zullen overnemen. Dit kan ik van uit mijn luie stoel thuis doen, hoewel het lokaal met airconditioning heeft tot nu toe mijn voorkeur gehad.

Mijn vakantie weken zijn aangebroken. Na een leuke verjaardag, ben ik van plan om weinig te doen. Ik zal voor de katten van de buurvrouw zorgen. Ik zal de boeken lezen, die ik meenam uit de schoolbibliotheek. Ik zal een tweede Thaise lagere school bezoeken waar een ander Australische vrijwilliger werkt. Ik hoop een thee en koffie plantage in de bergen te bezoeken. Ik zal mijn vele honderden foto’s proberen te organiseren. Ik zal mij voorbereiden op mijn terugkeer naar Nederland.

Mijn collega, die presentaties voor haar achterban voorbereidde, vroeg mij wat ik zou willen vertellen wanneer ik terug ben. Waar begin ik? Waar eindig ik? Dit kan ik nu wel zeggen. God is trouw. Hij heeft dit bewezen in mijn leven, in het werk van de vele hulporganisaties in deze omgeving, in de levens van de mensen die ik ontmoet heb. Ik ben naar Thailand gegaan omdat ik ervoer dat ik de kans kreeg om mijn leven vanuit een ander perspectief te beleven, om stil te worden. Dit heb ik gehad zo ver ik daar toe in staat was; omdat ik mijzelf op deze avontuur mee moest nemen. Ik liet mijn projecten achter, hen overgedragen aan anderen die daarmee mochten doen wat hen goedleek. Ik liet mijn kinderen achter zodat zij (iets) minder stikkend bemoederd zouden worden. Ik liet mijn vrienden achter om teruggeworpen te worden op de basis van mijn leven: mijn geloof in God. Hij gaf mij werk dat mijn persoonlijkheid paste en toen ik er klaar voor was een project om te ontwikkelen en uit te voeren. Hij gaf mij mensen om te bemoederen zonder dat het stikkend was. Hij gaf mij vele nieuwe vrienden die mijn leven hebben verrijkt.
Mijn blog heeft veel verteld over mijn tijd in Thailand, maar er is zo veel meer. Dus beste vrienden, wanneer wij elkaar ontmoeten wees geduldig; mijn verhalen zullen ontvouwen over tijd. Blijf ernaar vragen, blijf luisteren en leer met mij mee van deze avontuur.

The End is Nigh--Het Einde Nadert

We are heading into the last week of the ESL Summer Program. Several of the students will be tested to establish the progress in this last school year. Friday we close off with a sports and games event and a ceremony in which all the student will receive a certificate if they have completed 4 weeks work. I’ve enjoyed the program although it has been exhausting. I see many young people getting comfortable with the English speakers around them and making progress even if it has only been a few weeks.

Along with the lessons, Mandy and I have been serving a bit like tour guides, accompanying our guests to places and giving advice about where they could go to see interesting sights in the Chiang Rai area. This morning we took a hike up to the Khun Kon Waterfalls. It’s only a 45 minute hike so very doable and well worth the trip. At the end of the week we will bid our new Aussie friends farewell; two are off to Chiang Mai for a few extra days vacation and the other is heading home to Australia.

De laatste week van het ESL zomerprogramma is aangebroken. Vele leerlingen zullen getoetst worden om de groei van het afgelopen jaar vast te leggen. Vrijdag zal een sport en spel ochtend zijn die wordt afgesloten met een ceremonie waarin alle leerlingen die de volle 4 weken hebben afgerond een certificaat krijgen. Ik heb genoten van het programma; tegelijkertijd vond ik het slopend. Ik zie vele leerlingen op hun gemak raken met al het Engels om hun heen en zij maken vorderingen ondanks dat het een programma van maar een paar weken is.

Naast de lessen zijn Mandy en ik ook een beetje tourgidsen. Wij gaan met onze gasten naar een aantal toeristische plekken en geven advies waar zij heen kunnen gaan. Vanmorgen hebben wij een aardige wandeling gemaakt naar de Khun Kon Waterval. Het is slechts 45 minuten naar de waterval van het parkeerterrein, zeker de moeite waard. Aanstaand weekend moeten wij weer afscheid nemen van onze nieuwe Australische vrienden. Twee gaan nog een paar dagen naar Chiang Mai en Bangkok; de andere gaat weer terug naar Australia.

Belonging...Toebehoren

The Dutch theologian Henri Nouwen suggested that besides the basic needs of food, clothing and shelter we also need to have a sense of belonging. As we move throughout our lives we choose to belong to different groups of people, or choose not to belong. Letting go of that old place where we have belonged, whether it be for a shorter or longer time, proves to be difficult and emotional.

God created us for relationships. Yet, we can never continue and develop all the relationships we establish in our lifetimes. People float in and out of our lives. If we try to desperately hold on to each person, we will never be able to do justice to the relationships or ourselves. We must dare to make honest choices.

The question that resonates in my mind continually is “Where do I really belong?” “Where do I choose to belong?”

·         This year I have belonged to the Family Learning Community. I thank all my colleagues, staff and students who have made this a challenging and developing year.

·         Baan Phak Phing has also been a “home” I belonged to. These girls have found a place in my heart. Hopefully in future years we will work together again.

·         The Dutch neighborhood has provided a physical home this year. We have helped each other to hold on to the culture we came out of.

Again this week I bid colleagues farewell. Several others I may enjoy another few weeks. My heart hurts although it is not broken. It will heal again as I take my place with the others I belong to in Holland.

De Nederlander Henri Nouwen gaf aan dat buiten voedsel, kleding en een dak boven onze hoofden dat de mens ook de behoefde heeft om ergens aan toe te horen. Terwijl wij door onze levens heen gaan, kiezen wij om aan meerdere groepen ons te verbinden of nergens aan te verbinden. Het loslaten van de plek waar wij eerder aan verbonden waren, voor langer of kortere tijd, blijkt moeilijk en emotioneel te zijn.

God heeft ons voor relaties gemaakt. Toch kunnen wij nooit alle relaties aanhouden en ontwikkelen die wij door de jaren heen hebben opgebouwd. Mensen komen en mensen gaan uit ons gezichtsveld. Als wij proberen allen vast te houden dan doen wij geen recht aan de relatie nog onszelf. Wij moeten de lef hebben om keuzes te maken.

De vraag die regelmatig door mijn hoofd zoemt: “Waar hoor ik eigenlijk thuis?” “Waar kies ik om thuis te zijn?”

·         Dit jaar was ik deel van de “Family Learning Community”. Ik dank mijn collega’s, medewerkers and studenten dat zij dit een waardevol en uitdagend jaar hebben gemaakt.

·         Baan Phak Phing was ook een “thuis” waar ik hoorde. Deze meiden hebben mijn hart beroofd. Hopelijk in de toekomst zullen wij weer samenzijn.

·         De Nederlanders in de buurt hebben mij een fysieke thuis gegeven. Wij hebben elkaar geholpen om vast te houden aan de cultuur waaruit wij zijn gekomen.

Deze week moest ik weer afscheid nemen van een aantal collega’s. Een klein aantal anderen mag ik nog enkele weken van genieten. Mijn hart doet zeer maar het is niet gebroken. Het zal weer genezen als ik mijn plaats weer inneem met de anderen waar ik toebehoor in Nederland.

ESL Summer Progam started!

We are 3 days into the ESL summer program. There is a fantastic team of 3 qualified teachers and 6 teaching assistants besides myself. Another colleague is also assisting with the testing. Each day I see an improvement in activities, insight into the teaching strategies, and bonding of students and teaching staff. I am encouraged.

This is a learning situation for all of us. I am the only language teacher among the staff. One is a business teacher, another a science teacher, another a math teacher. The young age of the students is new for most of us. Several of the assistants have never been in this teaching role before. This is a definite stretching experience for all of us.

I see my Dutch side (as I consider it) coming out in my leadership role. And this is not always something to be proud of. As my American friends motivate the workers with words of encouragement, I hammer them with continual “learning points”. There must be a happy medium somewhere. I will find it soon.

Wij zijn drie dagen onderweg in het ESL Zomerprogramma. Ik heb een geweldige team met 3 gekwalificeerde docenten en 6 onderwijsassistenten. Daarnaast is er een ander collega die assisteert met het toetsen. Elke dag zie ik verbetering in de activiteiten, inzicht in de lesstrategieën, en het samenbinden van de leerlingen en de docenten. Ik ben bemoedigd.

Dit is voor allen een goede leerervaring. Ik ben de enige taaldocent onder de staf. Een is een economie docent, de ander een natuurwetenschap docent en de derde een wiskunde docent. Voor de meeste assistenten is dit de eerste ervaring in het lesgeven. Wij worden allen verrijkt door deze ervaring.

Ik zie mijn Nederlandse zijde (tenminste zo zie ik het) bovenwater komen. En dat is niet altijd positief. Terwijl mijn Amerikaanse collega motiveert de medewerkers met bemoedigende woorden, sla ik ze om de oren met “leerpunten”. Ergens tussen in is de juiste weg. Die ga ik spoedig vinden. 

Final School Days...De Laatste Schooldagen

In all my final meetings with my soon to be ex-colleagues, I am reminded of a friend’s statement at the beginning of the school year, “This school being an international school feels safe and accepting, because we’re all different.” Indeed we are all different…which working environment isn’t? We fulfilled our job’s responsibilities to the best of our abilities and the circumstances. This we may be proud of, no matter the measure of the outcome. Teaching is a cycle of sowing, watering, pruning, harvesting and planting anew. This we do with our students but just as much with our coworkers. Allowing them to come into “our space” in openness and honesty will bear fruit. Our responsibility is to be available as ourselves with our strengths and weaknesses, not to force change on them but to offer friendship for a time. Some accept it, others pass it by. This season of friendships is closing. Graduation is a clear hallmark of this completion but at the same time it’s the beginning of our next new phase.

In de ontmoetingen met mijn collega’s, die binnenkort mijn ex-collega’s zullen zijn, wordt ik herinnerd aan een uitspraak van een vriendin aan het begin van het school jaar, “Deze school als internationale school is veilig omdat iedereen anders is.” Zeker weten zijn wij allen anders….welke werkomgeving is dat niet het geval? Wij hebben ons werk verricht zo goed als wij het konden en naar gelang de omstandigheden dat toestond. Daar mogen wij trots op zijn, ongeacht de mate van de resultaten. Lesgeven is een cyclus van zaaien, wateren, snoeien, oogsten en weer planten. Dit doen wij met onze leerlingen maar net zo goed met onze collega’s. Het toestaan in openheid en eerlijkheid dat men in “our space” komt, draagt vrucht. Onze verantwoordelijkheid is toegankelijke zijn met al onze sterktes en zwaktes, zonder hen te forceren te veranderen, slechts vriendschap voor een tijd aan te bieden. Sommige zullen het aannemen, anderen laten het liggen. Deze tijd van vriendschappen nadert zijn einde. De diplomering is een teken van dit einde, tegelijkertijd is dit het begin van de nieuwe fase. 

Growth to maturity--Groei tot wasdom

Although I’m not a city girl, I’m not really a nature lover either. I do love to relax and be revived in natural environments, listen to the music of the birds of which I have no need to know their names, and marvel at the beauty of God’s colorful world. Working in the soil is not what I enjoy but there are other fertile grounds in which I have planted seeds.

Before the actual rainy season, the Thai farmers are frantically harvesting the new crop of rice and then burning the fields for the next crop. The gorgeous light green which turned to golden yellow is now black. A natural process of growth and death. As my time away from my “normal” life is rapidly coming to a close, I think about the results of my work: the natural process of growth and finalization. This week while I am still vigorously making plans for the summer program and next year, all the teachers who are leaving were honored with gifts, beautiful words of gratitude, and many thank you cards. Apparently I have planted more than I have seen matured to be harvested. My successors will continue in the growth process and will enjoy the harvest.

Hoewel ik niet van grote steden houd, ben ik ook niet bepaald een natuurliefhebber. Ik vind het bijzonder om rust te vinden in de natuur, te luisteren naar het muziek van vogels, wiens naam ik niet hoef te weten, en mij in Gods kleurrijke wereld te verwonderen. Ik houd er niet van om in de grond te wroeten en zwoegen, maar er is ander vruchtbare grond waarin ik zaden gelegd heb. 

Voordat de echte regentijd aanbreekt, zijn de Thaise boeren druk bezig om het rijst te oogsten en daarna de overgeblevene stengels te verbranden. De velden die prachtig licht groen en daarna goudkleurig waren, zijn nu zwart. Het natuurlijk proces van groei en dood. Nu dat mijn tijd weg van mijn “normale” leven tot een einde komt, denk ik na over de resultaten van mijn werkzaamheden: het proces van groei en afronding. Deze week terwijl ik nog druk bezig ben met werkzaamheden voor het zomer programma en plannen voor volgend jaar, werden alle vertrekkende docenten gehuldigd met cadeaus, mooie woorden van dankbaarheid en vele bedankkaarten. Blijkbaar heb ik meer geplant dan zien rijpen voor de oogst. Mijn opvolgers zullen doorgaan in het groeiproces en zullen genieten van de oogst.

Awards—Onderscheidingen

The final days of any school year are gobbled up with several unpleasant tasks such as testing, grading, cleaning up computer files and classrooms but there are also many pleasant activities such as giving out awards.

This week the Thai teachers honored students for their work in the Thai classes, from penmanship to creativity to correct cultural respect. Two ESL students left the chapel time with a handful of certificates.

The week was ended with a Creative Arts Performance. Many of our students displayed their talents in singing, dancing, drama and dramatic readings. As one of the judges for this event we handed out awards in 11 categories. Of course the snack bar vouchers were more eagerly taken into possession.

De laatste dagen van elk schooljaar worden opgevreten door onplezierige taken zoals toetsen afnemen en corrigeren, het opschonen van computer bestanden, het in orde brengen van het klaslokaal. Maar er zijn ook vele plezierige activiteiten zoals het uitdelen van onderscheidingen en prijzen.

Deze week deelden de Thai docenten certificaten uit voor het werk tijdens de Thai lessen. Leerlingen werden in het zonnetje gezet voor o.a. hun handschrift, verhalen schrijven en het naleven van de Thai culturele tradities. Een aantal ESL leerling verlieten de Chapel tijd met meerdere certificaten.

De week eindigde met een “Cultural Arts Perfomance”. Vele van onze leerlingen lieten hun talenten in het zingen, dansen, toneelspelen en dramatische voordrachten zien. Ik mocht één van de juryleden zijn. Wij hebben certificaten in 11 categorieën uitgedeeld. Toch waren de tegoedbonnen voor de snack bar van meer belang.

The Lack of Winter—Het Ontbreken van de Winter

Changes in habits, needs, and desires are all a part of life’s development, as is seen in the seasons. The results of the seasons are not as obvious in Thailand because most plants stay green all year round. Sun and rain, the main ingredients for growth, are abundantly present in this country. Plants and trees grow extremely fast and blossom extraordinarily brightly. Even though the heat is persistent, they flourish well. This apparently lack of winter, a season of rest and rebirth, doesn’t prevent them from growth.

I’m not a winter girl, even if I have been assigned the winter color pallet. I continually tell others that I don’t miss winter one bit: the cold, sub-zero temperatures of northern Europe. Rest and rebirth and rejuvenation isn’t dependent on the winter season. For me rejuvenation comes with change and focus: change in my surroundings, habits, thoughts, responsibilities, and even friends; focus: as promised in the Bible: "He gives strength to the weary and increases the power of the weak. Even youths grow tired and weary, and young men stumble and fall; but those who hope in the Lord will renew their strength".  

A frustrating but also enjoyable challenge of the change of living surroundings is finding all life’s personal necessities. Many things that I had gotten used to having in Holland are just not available here, or so I thought. But with careful searching and with trial and error shopping, I have discovered that what I need I have found. Those items I haven’t found, it seems I don’t really need and with time I don’t even miss them.

Veranderingen in gewoontes, benodigdheden en verlangens zijn allemaal deel van het ontwikkelen in het leven, zoals ook in de natuur. De cyclus van het natuur is in Thailand niet zo zichtbaar, gezien dat de meeste planten het hele jaar door groen blijven. Zon en regen, de twee meeste belangrijke ingrediënten voor groei, zijn in overvloed aanwezig. De planten en bomen groeien snel en bloeien machtig mooi. Zelf de hitte heeft weinig invloed. Het ontbreken van de winter—een tijd van rust en vernieuwing—houdt hen niet tegen om te groeien.

Ik ben geen winter meid, ondanks dat mijn kleurenpallet dat wel aangeeft. Regelmatig vertel ik anderen dat ik de winter niet mis: die koude dagen met temperaturen onder nul van noord Europa. Rust en verjonging is niet afhankelijk van een winter seizoen. For mij komt het door verandering en focus. Het veranderen van mijn omgeving, gewoontes, gedachtes, verantwoordelijkheden, zelfs ook vrienden. Focus zoals het in de Bijbel wordt omschreven: “Machtelozen en vermoeiden maakt Hij sterk, de zwakken geeft Hij kracht. Jeugdigen zullen uitgeput raken en de jonge mannen zullen het opgeven. Maar zij die hun hoop op de HERE hebben gevestigd, zullen hun krachten weer terugkrijgen.”

Een frustrerende maar gelijkertijd ook plezierige uitdaging van de verandering in woonomgeving is het zoeken naar de juiste persoonlijke benodigdheden. Vele dingen waaraan ik in Nederland gewend was geraakt zijn hier niet beschikbaar, of tenminste dat dacht it. Maar met doortastend zoeken en continu uitproberen, heb ik gevonden wat ik nodig had. En dat wat ik niet kon vinden, heb ik blijkbaar niet echt nodig want terwijl de maanden voorbij gaan mis ik het ook niet.

Family celebrations/ Familie feesten

Living abroad makes a person creative in spending special days without the family member(s) or friend the day is all about. Saturday my son turned 24. Wow, time flies…. Like most mothers, I look back on many happy and wonderful memories and also times of conflict and disagreement. Yet when I look at what has become of him (and my daughter, too) I can only be eternally grateful to God for who they are. This is not the first birthday I won’t be able to celebrate with him, nor will it be the last, I presume. So this morning, in my lesson with the girls of Baan Shalom we made him a special birthday wish. How the girls love being filmed and listening to the result. I hope you enjoy it, Mitchel!

The first session of the ESL testing was done this week. This is for the students who will not be attending the summer program. The others will be tested in June. The boys did quite well although additional help next year will still be needed for some. Some students just want to get out of the ESL program but they forget that the extra help is not just bothersome but actually quite helpful. So you see, students are students no matter what country they are in.

The weather in Thailand is presenting us with some surprising days. Saturday Baan Phak Phing invited me to go to a waterfall outside of town. We had only made the climb to the top when the raindrops started descending; unfortunately we also had to descend back to the cars. We hadn’t expected that. During the evening and at night the thunder and lightening didn’t leave us. This added moisture just makes the humidity during the day that much more.

The final run for the finish line has started. I feel it all around me at school. Many of the teachers will be leaving soon after the last bell on the 1^st of June. Just a few are staying in the country. Like at every school rounding off the subjects, making reports and summaries, cleaning up the rooms, celebrating graduation and presenting all with awards, preparing transfer documents because the new teachers are not available here, are filling our days. In addition I am still working on the curriculum for the summer program. Fun and rewarding and scary at the same time. But I will not be alone in my venture and look forward to meeting the three volunteers coming in from “down under”.

Het wonen in het buitenland maakt de mens creatief in het vieren van speciale dagen hoewel degene waarom het gaat er niet is. Zaterdag werd mijn zoon 24. Zoals vele moeders doen, dacht ik terug naar de vele momenten van plezier en ook die van conflicten. Toch als ik zie wat er van mijn zoon is geworden….mijn dochter trouwens ook….ben ik God eeuwig dankbaar voor hen. Dit was niet de eerste nog de laatste verjaardag die wij uit elkaar zijn. Dus vanmorgen tijdens mijn les van de meiden van Baan Shalom maakten wij een speciale verjaardagswens. Wat vinden de meiden het toch leuk om opgenomen te worden en dan de resultaat terug te zien en horen. Ik hoop dat je het leuk vond, Mitchel!

De eerste series van de ESL toetsen zijn deze week afgenomen. Dit is voor de leerlingen die geen deel uit zullen maken van het zomerprogramma. De anderen zullen in juni worden getoetst. De mannen deden redelijk goed, hoewel extra hulp volgend jaar zal wel op zijn plaats zijn. Sommige leerlingen vinden het onplezierig om deze ondersteuning te krijgen, maar zij vergeten dat het niet alleen lastig is maar ook wel behulpzaam. Dus je ziet, leerlingen blijven leerlingen ongeacht in welk land zij wonen.

Het weer in Thailand geeft ons een aantal verrassende dagen. Zaterdag ging ik mee met de meiden van Baan Phak Phing naar een waterval buiten de stad. Wij waren nog maar net boven toen het begon te regenen. Dus na een korte speeltijd in het water moesten wij weer de berg af. Het omweer kwam de avond en nacht weer terug. De extra nattigheid maak de dag ernaar nog vochtiger, dus minder plezierig….als je 40 graden plezierig kan noemen.

De laatste sprint naar de eindstreep is begonnen. Ik voel het om mij heen op school. Vele van de docenten en medewerkers zullen gelijk vertrekken na het sluiten van het schooljaar op 1 juni. Een paar blijven in het land. Zoals bij alle scholen het afronden van de lessen, het toetsen van de onderwerpen, het maken van rapporten voor de docenten die hierna zullen komen, ruimtes opruimen, diplomering en onderscheidingen voorbereiden, etc. etc. vullen onze dagen. Bovendien ben ik nog bezig met het curriculum voor het zomerprogramma. Leuk en plezierig maar ook tegelijkertijd spannend. Maar ik zal niet alleen zijn in deze uitdaging en zie uit naar de dames van “down under” die zullen komen assisteren.

Transitioning/ Van het een naar het ander

Transitioning has always been difficult for me. So why do I put myself into situations which ask me to do this continually. I guess I need to learn something from it.

Today is the last day of vacation before the last stretch of classes and school responsibilities….we had a fantastic time! From biking in Chiang Rai to biking in Bangkok, American food at Duke’s in Chiang Mai to lots of Thai food in other places, from the chill of the rains in the north to the heat of the southern beaches at Dolphin Bay, from the quiet of the underwater world while snorkeling to the noise of the extremely busy streets of Bangkok, from the serious talks to the extended times of laughter. We traveled by train, plane, tuk tuk, sangtouw, elephant, bike, sky train, metro, bus, taxi, car, boat and on foot. Is there a mode of transportation we missed? God is good to give me such wonderful friends.

It was hard to see my Dutch friend leave, especially since she had to leave a day early due to her mom’s sudden hospitalization. Her leaving made me miss my life in Holland: a feeling I had not had in the last 8 months. The global living experience is filled with this emotion: living in one place and longing for the other. Transitioning from one place to the other, keeping your eyes and heart in the present while incorporating the past with a hope for the future: another challenge this time in Thailand has brought me.

De overgangen van het leven zijn moeilijk voor mij. Waarom zet ik me dan in situaties die dit telkens van mijn vraagt. Blijkbaar moet ik er wat van leren.

Vandaag is de laatste dag van de vakantie; hierna de laatste weken van lessen en verantwoordelijkheden van de school. Wij hebben een fantastisch vakantie gehad. Wij fietsten in Chiang Rai en ook door de sloppenwijken van Bangkok. We genoten van Amerikaans eten in Duke’s in Chiang Mai maar ook van de verschillende Thaise gerechten overal. Wij maakte de regens in het noorden maar ook de hitte van de stranden in Dolphin Bay mee. Wij waren onder de indruk van de stilte van de onderwaterwereld tijdens het snorkelen en het lawaai van de extreem drukke straten van Bangkok. Onze gesprekken waren op zijn tijd serieus en altijd dik gespekt met veel gelach. Wij verplaatsten ons via trein, vliegtuig, tuk tuk, sangtouw, olifant, fiets, sky train, metro, bus, taxi, auto, boot en te voet. Hebben wij een vervoersmogelijkheid gemist? God is goed om mij zulke geweldige vriendinnen te geven.

Het was moeilijk om mijn Nederlandse vriendin te zien gaan, in het bijzonder omdat zij hals over kop een dag eerder naar huis moest i.v.m. de ziekenhuisopname van haar moeder. Haar vertrek liet een verlangen naar Nederland achter. Dit gevoel heb ik in deze 8 maanden niet gehad. De “global living experience” veroorzaakt deze emotie: wonen op één plek maar verlangen naar de ander. Het aanpassen in het nu, kijkend naar het verleden met hoop voor de toekomst: nog een uitdaging dat mijn tijd in Thailand met zich mee brengt.

Vacation!! Vakantie!!

Spring break has started so no long story just a few pictures. In two weeks you will hear more from me!

De Paasvakantie is begonnen dus geen lang verhaal deze week. In twee weken horen jullie meer!!

Easter Drama at school: He has truly risen!

Paasvoorstelling op school: Hij is waarlijk opgestaan!

On our way to the elephants.

Op weg naar de olifanten.

Task oriented or people oriented? Taakgericht of mensgericht?

Years ago I took one of those personality tests to improve understanding and collaboration within our team. I was definitely task oriented. This was clearly visible in the work I did at school. The result of the test pushed me into the mold of program creation, language book writing, curriculum development. All worthy goals for a teacher. Yet, our target group as teachers are those little and not so little urchins that populate our classrooms. These beings are not things but individuals, each with their specific needs. The larger the class sizes the less these needs come into view. Often I caught myself as the teacher just trying to survive and transfer as much knowledge as possible. These past months of dealing with individuals and their learning needs and goals have added a perspective which I’m sure was somewhere buried under all the teaching theories I had learned and practiced for so many years: a person can learn if he thinks he can learn. If he is discouraged by unfulfilled tasks or negative reinforcement from classmates or teachers, he will be held back from learning in that area. Even though someone might not have a talent for a certain subject, he might enjoy working in and with the subject matter if he knows he can master it to a certain degree…or maybe not at all. Enjoyment in learning is not always connected to mastery or accomplishment. Discovering that something is “not your cup of tea” is a valuable lesson learned. But it would not have been learned if you hadn’t attempted it. Teaching lower elementary children is such a task I have set before myself. Partially because this is my job for now, and partially because I want to learn. I have discovered that I am just as much people oriented as I am task oriented! I just do what I am good at with every age group, encouragement. Such wonderful smiles I get from the young students when they are twisting their tongues and succeeding to pronounce a certain sound not in their native language! After months of practice it’s actually beginning to sound like English! “Kang Maa” = well done! Persevering to encouraging them patiently has borne fruit. Like that “tree planted by streams of water, which yields its fruit in season”. Teaching is a wonderful profession!

Jaren terug heb ik een persoonlijkheidstest gedaan om de samenwerking en het begrip in onze team te verbeteren. Ik was duidelijk taakgericht. Dit werd ook duidelijk gezien in mijn werkzaamheden op school. De uitkomst van de test duwde mij in de richting van het ontwikkelen van lesstof, projecten en curricula. Waardevolle taken voor een docent. En toch onze doelgroep zijn die kleine of niet zo kleine schoftjes die onze lokalen bevolken. Deze wezens zijn geen dingen maar individuen, elk met eigen behoeftes. Hoe groter de klassen of minder deze behoeftes in beeld komen. Vaak betrapte ik mij als leerkracht bezig te zijn met het overleven en zo veel mogelijk kennis over te brengen. Deze maanden dat ik 1-op-1 werkzaam ben ontwaakte in mij de perspectief (die ergens onder alle theorieën die ik geleerd en beoefend heb lag): een leerling kan leren als hij denkt dat hij kan leren. Als hij ontmoedigd wordt door onafgeronde taken die buiten zijn bereik is of door negatieve woorden van klasgenoten of leerkrachten, kan hij belemmerend zijn voor het leren. Zelfs al heeft hij geen talent op dat gebied, zou hij het toch nog leuk kunnen vinden om iets daarvan te leren met de wetenschap dat hij tot een zekere hoogte de kennis onder de knie kan krijgen…..of niet. Het plezier in het leren is niet volledig aan meesterschap gekoppeld. Het ontdekken dat iets “niets voor jou” is, is een waardevolle les, die men niet zou leren als hij het niet zou proberen. Het lesgeven aan jonge leerlingen is zo’n taak die ik voor mij gezet heb, gedeeltelijk omdat het mijn werk nu is, en gedeeltelijk omdat ik het wil leren. Ik heb hierdoor ontdekt dat ik minder taakgericht ben dan dat ik eerder dacht. Ik doe wat mij van nature makkelijk is, mensen van alle leeftijden bemoedigen. Wat mooie glimlachen zie ik als het een kind lukt zijn tong in allerlei bochten te dwingen om een geluid te produceren dat niet in zijn moedertaal is. Na maanden oefenen begint het op Engels te lijken. “Kang maa!” = goed gedaan. Het doorzetten om de jongelui geduldig te bemoedigen werpt zijn vruchten af, net als de “boom die staat aan de oever van een beek. Wanneer het jaargetijde ervoor aanbreekt, draagt hij volop vrucht." Docent zijn is geweldig.   

Saying Goodbye--Afscheid Nemen

Saying goodbye isn’t easy but it is a part of life. For global travelers this might happen more often than if you stay in one place. But no one is exempt from this. This week was a week of goodbyes. Chloe my assistant from Australia left on Wednesday; on Thursday a package from the States was delivered for her. We are all hoping that we can keep the candy and send the other gifts on!! Oh, our sweet tooth…sweet teeth….there are more of us??? Friday we had to say farewell to Sandy our first grade teacher. Lucky for the school she will be back next year to host the kindergarten class. There are quite some new students therefore a combination class like this year is not an option. One of the part-time teachers is also leaving next week for a longer time to visit family and friends back home. She lives in Chiang Rai; in August she’ll be back to pick up her tasks.

Luckily I also have an ‘hello’ soon. My friend Els from Holland will join me on my Easter break. We’ve got all sorts of things planned but you’ll hear about that once we have experience them.

For now it’s weekend. I’m exhausted; it’s too hot to sleep well and the air con keeps me awake. I guess I have to get used to the added sound.

Enjoy your weekend.

Afscheid nemen is niet makkelijk maar het is een onderdeel van het leven. Mensen die vaak reizen zullen daar wat meer last van hebben dan diegene die op een plek blijven. Maar niemand kan er volledig onderuit. Deze week was een week van meerdere mensen die vertrokken. Chloe mijn assistente uit Australia vertrok woensdag en op donderdag werd een pakketje uit Amerika voor haar bezorgd. Wij hopen dat wij het snoep mogen houden en de ander cadeautjes doorsturen. Oh wat een zoete kauw….kauwen….want wij zijn met meerderen. Vrijdag vertrok Sandy de leerkracht van groep 3. Gelukkig voor de school zal zij in augustus er weer zijn maar dan als leerkracht van groep 1-2. Er zijn nogal wat aanmeldingen voor volgend jaar dus een combinatieklas zoals dit jaar is niet een optie. Een van onze parttime docenten zal volgende week vertrekken voor een langere tijd om familie en vrienden te bezoeken. Zij woont hier in Chiang Rai en zal volgend school jaar weer haar taken opnemen.

Gelukkig heb ik binnenkort ook een ontmoeting. Mijn vriendin Els uit Nederland komt voor de Paasvakantie. Wij hebben allerlei dingen op de agenda maar daar horen jullie meer van als wij het beleven.

Voor nu is het weekend. Ik ben doodmoe; het is te warm om te slapen en de airconditioner maakt zo veel geluid dat het mij wakker houdt. Misschien moet ik er gewoon nog even aan wennen.

Geniet van jullie weekend.

Power-Kracht

Power comes and goes and has its effects both positive and negative on all that it touches.

The power of nature: On three consecutive days there were powerful rain storms. Power lines were damaged. Some colleagues were without electricity for days, thus also without water since the water pumps were no longer working. Strong gusts of winds knocked down many bamboo and plastic constructions. Large billboards which are made of steel and plastics signs were suddenly bare, the plastic signs ripped to shreds. The resilience of the people who came out as soon as the final drops fell, brooms in hand, smiles on their faces ready to clean up the mess was amazing.

The power of distance: It is strange how being away gives clarity to situations. Despite the sadness of being far away, the need to gap the distance is great and many make more of an effort to do so. Skype has kept me close to family and friends.

The power of the process: It seems often that the goal we are working toward is more important than the process we are in, but this is not always so. Our school is starting up an accreditation procedure very similar to the one my Dutch school is going through. Although the goals at the end are not the same, the procedure is very similar. Much of it depends on the ability to evaluate our own strengths and weaknesses, to set the right goals for growth, to allow time to go through the process, to get everyone involved. In Holland my eyes were on the goal and I missed the process. I will not be part of this process here but will pick up the same but different process again in Holland but this time from a different perspective.

The power of encouragement: A single word, a smile, a hug can make my day. I try to do the same for others. The “compliment” environment although at times not totally realistic has a very positive effect on the one receiving the compliment but also on the giver.

The power of trust: "because I know whom I have believed, and am convinced that he is able to guard what I have entrusted to him. 

The power of enthusiasm: Two experience teachers from Australia have volunteered to come for the month of June to work with me on the summer ESL program. Their enthusiasm and willingness to help has encouraged my heart and therefore makes the work of developing the program lighter.

The power of goals to know where you are going: Developing a complete curriculum for three learning levels for the four-week summer program is incredibly challenging, especially since I am teaching a full load at the same time. It has given me sleepless nights. Ideas keep swirling through my head, and panic overcomes me thinking about working with 5- 8 year olds for 20 days. Yet this is the goal I have set to achieve before I head home. With a little help of lots of friends we will come to a good end.

The power of a listening ear: Being away from loved ones and friends it is especially important to find someone to vent frustrations, ideas, problems and come to new solutions. In offering a listening ear I have often found one as well. The fine tuning of the ears can be a challenge.

The power of old friends: My friends at home remind me who is waiting for me on my return.

The power of new friends: My Thailand friends have traveled a new road with me and experienced the same struggles and victories. They look forward to me returning to them sometime in the future.

Kracht komt en gaat en heeft positieve en negatieve effect op alles waar het mee in aanraking komt. Hier zijn maar een paar die zoal in mij opkomt.

Kracht van de natuur: Drie dagen deze week hebben regenstormen de omgeving geteisterd. Kabels waren gebroken. Enkele collega’s zaten dagen zonder elektriciteit en dus ook zonder water omdat de waterpompen het niet meer deden. Geweldig stekte windstoten sleurden wankele gebouwen van hun plek. De grote billboards staan kaal en de plastic advertenties liggen versnipperd op de grond. De veerkrachtigheid van Thaise bevolking die zodra de laatste druppel nauwelijks gevallen is, met bezem en een glimlach de straat op gaat om de troep te verwijden, is een voorbeeld voor velen.

Kracht van de afstand: Het is vreemd maar waar, afstand brengt helderheid en toenadering. Ondanks het verdriet om ver weg te zijn, is de nood om het gat te dichten des te groter en velen doen meer moeite om in contact te blijven. Skype is hier een voordeel in.

Kracht van het proces: Het lijkt of vaak de doel belangrijker is dan de weg er naar toe maar dat is niet waar. Onze school is een accreditatie proces begonnen die lijkt op dat wat mijn school in Nederland momenteel meemaakt. Hoewel het doel niet hetzelfde is, lijkt het proces veel op elkaar. Veel hangt af van het reflecteren op eigen sterktes en zwaktes, de juist doelen formuleren, genoeg tijd beschikbaar maken om het proces voor iedereen toegankelijk te maken. In Nederland waren mijn ogen alleen op het doel en ik verloor het proces. Ik zal geen deel uitmaken van dit proces maar zal een gelijkwaardig proces weer oppakken in Nederland….maar dan wel met andere perspectieven.

Kracht van de bemoediging: Een enkel woord, glimlach of omhelzing kan mijn dag goed maken. Ik probeer hetzelfde te doen voor een ander. De “complimenten” omgeving hoewel niet altijd realistisch heeft een positief effect voor de ontvanger zowel als de gever.

Kracht van vertrouwen: “want ik weet op Wie ik vertrouw. Ik ben er zeker van dat Hij alles wat Hij mij heeft toevertrouwd, veilig zal bewaren”

Kracht van enthousiasme: Twee ervaren docenten uit Australia hebben zich aangemeld als vrijwilligers voor de ESL zomercursus. Hun enthousiasme en bereidwilligheid bemoedigd mijn hart en daardoor wordt het ontwikkelwerk lichter.

Kracht van doelen om te weten waar je heen gaat: Het ontwikkelen van een volledig curriculum voor 3 taalniveaus voor de cursus van 4 weken is bijzonder uitdagend, zeker omdat ik ook nog veel studenten overdag begeleidt. Ik heb slapeloze nachten. Ideeën zweven door mijn hoofd, en paniek slaat toe bij de gedachten dat ik 20 dagen met 5-8 jarigen zal moeten werken. En toch is dit het doel dat ik voor ogen heb. Met de hulp van velen vrienden zullen wij het redden.

Kracht van een luisterend oor: Om ver van geliefden te zijn is het belangrijk om iemand te vinden met wie je frustraties, ideeën, problemen en oplossingen kan delen. In het aanbieden van een luisterend oor heb ik ook een luisterend oor terug gevonden. Het scherpstellen van het gehoor blijft een uitdaging.

Kracht van oude vrienden: Mijn vrienden thuis herinneren mij, wie op mij wacht als ik terugkeer in Nederland.

Kracht van nieuwe vrienden: Mijn Thailand vrienden hebben mij vergezeld op deze weg dit jaar; zij hebben de moeite en de overwinningen meegemaakt. Zij zien er naar uit dat ik in de toekomst weer eens terugkom.

Zomervakantie-Summer vaction

De zomervakantie is aangebroken op de Thaise scholen. CRICS is geen Thaise school dus wij gaan vrolijk verder. Tot midden mei is het vakantie. Op Baan Phak Phing is het hierdoor erg stil. Veel meiden gaan naar huis voor familiebezoek. Dit is een van de strategieën van het tehuis. Als het veilig genoeg is mogen de meiden voor meerdere weken naar huis om de relatie tussen hen en het gezin te versterken. Als er twijfel is voor de veiligheid van het meisje, is het soms mogelijk dat een van de stafleden meegaat. Helaas is dat niet voor alle meiden het geval. Er blijven enkelingen thuis. Mijn zaterdagochtend lesgroepen zijn dan wel erg klein geworden. En toch wil ik het niet laten vervallen. Voor diegene die thuis blijven is het al een strop dus enige ontspanning en vrolijkheid is wel op zijn plaats. Kan dan een taal leren ontspannen zijn. Natuurlijk!! Wij lachen wat af. De staf van de jongste huis hebben deze kans aangepakt om zelf ook les te krijgen. Zij vragen het al maanden maar wij konden geen tijd vinden.

De afgelopen week waren er geen grote activiteiten op school. Stilte voor de storm. Volgende week  zijn er twee excursies, een Opendag, een docentendag en een ‘science fair’. Moet het nu allemaal in een week?

Al weken is er een ontzettend smog die blijft hangen in de omgeving van Chiang Rai. In het noorden zegt men dat er geëvacueerd wordt. De velden worden voor de nieuwe beplanting verbrandt en alle afval van de tuin en huis wordt overal verbrandt. De auto’s hebben naar mijn waarneming ook geen filters op de uitlaten. Brommerrijders rijden vaak met mondkapjes op. Hierdoor heerst er veel ziekte: hoofdpijn, hoesten, jeukende ogen. Gelukkig heb ik allergie tabletten gevonden die mijn symptomen onder controle houden. De dagen zijn grauw; de maan en de zon een bijzondere donker oranje. De wind is vanavond opgekomen. Men zegt dat het gaat regenen. Het zal ons goed doen.

Summer vacation has arrived for the public schools in Thailand. CRICS is not a Thai school so we will just keep on going. The students are free till the middle of May. At Baan Phak Phing it is very quiet. Many of the girls go home for a visit. This is one of the strategies of the home. If it is at all possible and safe enough the girls may go home for a few weeks to strengthen the ties between them and their family. If there is doubt about the safety of the girls one of the staff members often accompany the girl. Unfortunately this is not the case for everyone. A few girls stay at the home. My Saturday morning English groups have gotten very small because of the exodus. But I don’t want to stop the lessons. For those who have to stay at the home, a bit of relaxation and enjoyment is appropriate. Can learning a language be fun? Of course, laughter is a regular part of the lesson. The staff members from Baan Shalom have taken advantage of this slower period to also take some lessons. They have been asking for lessons for months but we could never find the time.

This past week there have been no major extra-curricular activities. Quiet before the storm. Next week there are two field trips, an open house, a science fair and a teacher in-service day. Does it have to all be in one week??

For weeks there has been an awful smog hanging in the area around Chiang Rai. They are even considering evacuating people farther north. This is a regularly recurring situation but this year seems particularly bad. The rice and sugar cane fields are burned before the new planting and trash can be burned on your own property. Cars don’t seem to have catalytic converters either. Motorcyclists often wear masks while on the road. Because of this, there is much sickness around: headaches, coughing and itchy eyes. Luckily my allergy tables reduce the symptoms for me. The days are dull and grey; the sun and moon are an unusual dark orange. Tonight the wind has moved in. People say it might rain. That would do us all good.